Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΡΑΞΕΝΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΡΑΞΕΝΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Γεωλογική παραξενιά ή υπόλειμμα τεχνολογίας 250.000.000 ετών ?

Ένας γιγαντιαίος βράχος στη δυτική όχθη της λίμνης Jennings Randolph συνεχίζει να συγχύζει τους ερευνητές και του επισκέπτες. Η αινιγματική δικτυωτή διαμόρφωση που αποτυπώνεται στην πλευρά του βράχου,πρόκειται για μια απλή γεωλογική παραξενιά  ή είναι το υπόλειμμα μιας αρχαίας τεχνολογίας.το πρόβλημα είναι ότι η πέτρα χρονολογείται  πριν 250.000.000 χρόνια.

Είναι από τα μεγαλύτερα αινίγματα της Αμερικής,και υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η Waffle Ρock θεωρείται ένα μυστήριο.Το κουβάρι των γεωμετρικών σχημάτων είναι τόσο καλά και άριστα δομημένα,ώστε είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι αυτό είναι ένα φυσικό φαινόμενο.


Αν  όμως δεν πρόκειται για φυσική δομή,αυτό θα σήμαινε ότι η καταγωγή της αποδίδεται σε έναν αρχαίο πολιτισμό,που είχε στην κατοχή του μια άγνωστη προηγμένη τεχνολογία.

Μάλιστα μερικοί πιστεύουν ότι ο βράχος δείχνει σαφέστατα,δείχνει σημάδια που προκαλούνται από την έντονη ακτινοβολία που απέμεινε από την ανασκαφή ενός διαστημικού σκάφους,που προσγειώθηκε στη γη αιώνες πριν,ή ίσως πιο πρόσφατα.Το γεγονός είναι ότι μέχρι να υποστηρίξει μια οριστική απάντηση,ο καθένας μπορεί να φανταστεί ότι θέλει.


Ο βράχος  Waffle βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες ,στις Δυτικές όχθες της λίμνης Jennings Randolph,που βρίσκεται στην πλατεία όπου ο πρόσβαση είναι προς το παρατηρητήριο της λίμνης.Η λίμνη Jennings Randolph είναι μια δεξαμενή που ολοκληρώθηκε το 1981από το Army Corps of Engineers,ως αποθεματικό νερού έκτακτης ανάγκης  για την πόλη της Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών.

 Όπως γράφει η Saturday Evening Post, η ανακάλυψη του βράχου έγινε το 1984,που ονομάστηκε ``ξύλινη γλώσσα``λόγω του κλιμακωτού γεωμετρικού μοτίβου,που μοιάζει με τα σημάδια που αφήνει  το πλέγμα που χρησιμοποιείται για να μαγειρέψουν τις διάσημες βάφλες.


Η επιστημονική κοινότητα πιστεύει ότι ο βράχος,είναι ένας φυσιολογικός σχηματισμός..Παραδέχονται όμως ότι αυτοί οι σχηματισμοί είναι αρκετοί σπάνιοι.Η μόνη άλλη γνωστή παρόμοια πέτρα βρίσκεται στην Ανατολική πλευρά του Τea Creek Mountain στην Pocahontas County στη Δυτική Βιρτζίνια.



Πολλοί πιστεύουν ότι  θα μπορούσε είναι σημάδι που άφησε πίσω του ένα διαστημόπλοιο  που επισκέφθηκε τη γη πριν από εκατομμύρια χρόνια,Εναλλακτικοί ιστορικοί θεωρούν ότι είναι απομεινάρια ενος αγνώστου πολιτισμού που ζούσε στον πλανήτη μας,,κατά την αρχαιότητα και είχαν στην κατοχή τους εξελιγμένη τεχνολογία, αδιανόητη για εμάς.






Με λίγα λόγια  πρόκειται για μια περίεργη δημιουργία της Μητέρας Φύσης, ένα σημάδι που άφησαν εξωγήινοι ταξιδιώτες ή ένας προηγμένος πολιτισμός στα βάθη του χρόνου.Η ετυμηγορία δεν έχει δοθεί κόμη,....
Read more »

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Το περίφημο τέρας του MONTAUK

To τέρας του Montauk αγνώστων στοιχείων πλάσμα που ξεβράστηκε νεκρό σε μια παραλία κοντά στην επιχειρηματική ζώνη του Montauk στη Ν.Υόρκη.Η ταυτότητα του πλάσματος όσο και και η ιστορίες που αναφέρονται γύρω απ'ο το θέμα αυτό έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών διαμαχών και αντεγκλήσεων.
Είναι άγνωστο μέχρι σήμερα τι συνέβη στο σκελετό.Το σώμα του πλάσματος εξετάστηκε από την PALAEOZOOLOGIST  DARREN  NAISH μελέτησε και τις φωτογραφίες και κατέληξε στο συμπέρασμα από το ορατά δόντια που υπήρχαν ότι το πλάσμα είναι ρακούν με περίεργη εμφάνιση και ότι απλώς υπήρξε αποσύνθεση από τη δράση του νερού αφαιρώντας τις περισσότερες τρίχες του ζώου και μερική από την σάρκα του.
Τα συμπεράσματα δικά σας και προσέξτε με ιδιαίτερη προσοχή της φωτογραφίες που υπάρχουν.


Παρ΄όλο που τα θέματα του ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ είναι κυρίως για την αρχαία ελληνική γραμματεία-τεχνολογία-τεχνογνωσία-αρθρογραφία  είναι κάποιες ανακαλύψεις-(μυστήρια-παράξενα-κρυμμένες αλήθειες)που συμβαίνουν-υπάρχουν σε όλο το πλανήτη και ...έξω από αυτόν -που είναι απαγορευμένες για τους περισσότερους  -θεωρούμε ότι είναι μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης που και οι πρόγονοί μας μέσω αυτής κατάφεραν να δημιουργήσουν όλα αυτά τα σπουδαία επιτεύγματα που θαυμάζουμε όλοι σήμερα..
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ.

Θεωρείται ότι το ρακούν μοιάζει με το montauk?


Read more »

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Τα δρακόσπιτα της Εύβοιας

Στην Εύβοια μεταξύ Καρύστου και Στύρων, υπάρχουν 25 εντυπωσιακά κτίσματα του 6ου αιώνος τα Δρακόσπιτα. Είναι κατασκευασμένα από τεράστιους λίθους, χωρίς θεμέλια και παράθυρα. Κανείς δεν μπορεί να πει μέχρι σήμερα αν είναι κατοικίες θεών ή ανθρώπων, ταφικά κτίρια ή ναοί! Επειδή είναι όλα κτισμένα κοντά σε λατομεία εικάζεται ότι πιθανώτατα πρόκειται για ναούς αφιερωμένους στους θεούς ή στον ήρωα Ηρακλή, που προσωποποιούσε την δύναμη.

Κανείς δεν γνωρίζει ποιοί κατασκεύασαν τα δρακόσπιτα! Ίσως να ήταν οι Δρύοπες (αρχαίοι κάτοικοι της Καρύστου), ή οι Κάρες! Μπορεί και να μη γίνει ποτέ γνωστή η ταυτότητα του κατασκευαστή τους! Τα κτίσματα είναι σκορπισμένα στον χώρο, ογκώδη και ιδιόμορφα! Ο αριστοτεχνικός τρόπος σύνδεσης των τετραγωνισμένων ογκόλιθων είναι μια πραγματική αρχιτεκτονική πρόκληση. Η μοναδικότητα των δρακόσπιτων οδηγεί στο συμπέρασμα, πως οι ντόπιοι είχαν φοβερές ικανότητες στην κατεργασία της πέτρας και πολύ καλές γνώσεις αρχιτεκτονικής.


Η στέγη των δρακόσπιτων, είναι φτιαγμένη με το λεγόμενο εκφορικό σύστημα (βαθμιδωτή κατασκευή). Μεγάλες βαρειές πλάκες σχιστόλιθου συγκλίνουν σε στρώσεις από δύο αντικρινούς τοίχους, και κάθε στρώση εξέχει λίγο περισσότερο από την αμέσως κατώτερή της, έτσι ώστε να η δημιουργηθεί μία πυραμιδωτή στέγη. Φαίνεται εύκολο! Εάν όμως δεν υπολογιστεί καλά το βάρος των πλακών, η σκεπή θα καταρρεύσει! Για ν’ αποφύγουν την κατάρρευση οι κατασκευαστές των δρακόσπιτων χρησιμοποιούσαν μεγάλους ογκόλιθους σαν αντίβαρα πάνω από τις πλάκες! Όλα τα δρακόσπιτα είναι κτισμένα πάνω σε βράχους.


Το σπουδαιότερο και ποιο εντυπωσιακό από τα δρακόσπιτα είναι κατασκευασμένο στη κορυφή της Όχης, στο ψηλώτερο σημείο του βουνού. Είναι φτιαγμένο από μεγάλους ογκόλιθους, που πάρθηκαν από τον γύρω χώρο κι έχουν πελεκηθεί και ταιριαστεί ο ένας με τον άλλον, χωρίς να χρησιμοποιηθεί κανενός είδους συνδετικό υλικό! Το πάχος των τοίχων του είναι περίπου 1,50 μέτρα και το εσωτερικό του 5×10 μέτρα. Η είσοδός του είναι χαρακτηριστική τρίλιθη είσοδος σε σχήμα Π, από μεγάλες κολώνες. Η πλάκα πάνω από την είσοδο ζυγίζει περίπου 10 τόνους!!

Δρακόσπιτο της Όχης

Το 1959 ο καθηγητής της αρχιτεκτονικής σχολής της Θεσσαλονίκης, Νίκος Μουτσόπουλος, ερευνώντας τα δρακόσπιτα, βρήκε σ’ αυτό της Όχης αγγεία, όστρακα κι άλλα αντικείμενα που βρίσκονται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρύστου. Η άποψη του καθηγητού είναι πως πρόκειται περί Δρυοπικού ναού που έχει χτιστεί πριν από το 700 π.Χ.. Άλλοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι έχει κατασκευαστεί πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο. Κάποιος ξένος αρχαιολόγος, έχει εκφράσει την άποψη ότι ίσως είναι το αρχαιότερο κτίσμα της Ευρώπης!


Οι δράκοι είναι μυθικές μορφές, της παγκόσμιας Μυθολογίας, που παίρνουν διάφορες μορφές κι έχουν μεγάλες φυσικές και πνευματικές δυνάμεις! Σε πολλές περιπτώσεις είναι φύλακες μεγάλων θησαυρών και των μυστικών του θανάτου και της αθανασίας. Ετσι και στην λαϊκή παράδοση της Εύβοιας εχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας, πολλές ιστορίες, για δράκους που ζούσαν στα πέτρινα πανάρχαια σπίτια ή σπηλιές.



Το μυστήριο των δρακόσπιτων δεν έχει λυθεί! Ήταν οι Δρύοπες, οι Κάρες ή οι δράκοι οι δημιουργοί τους; Ήταν ναοί αφιερωμένοι στους Έλληνες θεούς ή κατοικίες δράκων; Θα μάθουμε ποτέ άραγε;
Read more »

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Τα Μυστικά Όπλα των Δελφών

Από τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους, μέχρι τους Ρωμαίους, τους Γότθους, τους Σταυροφόρους, τους Οθωμανούς και τον Χίτλερ, επεκτατικοί πόλεμοι και τυραννικά καθεστώτα προκάλεσαν βάναυσες γενοκτονίες και ανεπανόρθωτες πολιτιστικές καταστροφές.
Ο αφανισμός και η αρπαγή των αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων, η ισοπέδωση των μνημείων και των ιερών, η καταστροφή ανεπανάληπτων έργων τέχνης και η πυρπόληση όλων σχεδόν των βιβλιοθηκών, αποτέλεσαν την μεγαλύτερη πολιτισμική τραγωδία της ανθρώπινης ιστορίας.
Η ελληνική διάνοια προσέφερε στην ανθρωπότητα τα μέγιστα, τις επιστήμες, τις τέχνες, την ποίηση, την ελευθερία της έκφρασης και την διαύγεια του πνεύματος, όλα προσανατολισμένα προς τον Δημιουργό θεό των πάντων, την Τριαδική υπόσταση του οποίου μόνον οι Έλληνες μπορούσαν να συλλάβουν πριν την Έλευση Του στην γη.
Τα επιτεύγματα του πνεύματος του κορυφαίου πολιτισμού που άνθισε στους αιώνες, λεηλατήθηκαν, κλάπηκαν και ποδοπατήθηκαν αναρίθμητες φορές μέσα στην μακραίωνη ιστορική διαδρομή του.
Οι λεηλασίες και οι βαρβαρότητες, ξεκίνησαν με την κατακτητική εκστρατεία των Περσών. Ο Ξέρξης κατά την εισβολή του στην Ελλάδα, κατέστρεψε όσα ιερά συνάντησε στο πέρασμα του. ενώ το 480 π.Χ., κατευθύνθηκε προς το μαντείο των Δελφών, με σκοπό να το συλήσει.
Οι κάτοικοι των Δελφών, βλέποντας τους Πέρσες να πλησιάζουν, ρώτησαν στο μαντείο τον Απόλλωνος, αν θα έπρεπε να κρύψουν ή να μεταφέρουν τα ιερά αντικείμενα του ναού.
Ο θεός δεν άφησε να τα μετακινήσουν τους είπε ότι ήταν ικανός να προστατεύσει ότι τον ανήκει.... Όταν οι βάρβαροι έφθασαν κοντά, βλέποντας από την θέση τους το ιερό, ο προφήτης που λεγόταν Ακήρατος βλέπει να μετακινούνται έμπροσθεν τον ναού όπλα ιερά που εξήλθαν από το άδυτον αυτά δεν επιτρεπόταν να τα αγγίζει κανείς.
Τρέχει να αναφέρει το σημείον εις τους κατοίκους που είχαν μείνει. Και οι βάρβαροι όμως, όταν έφθασαν τρέχοντας εις το ιερόν της Αθηνάς Προνοίας, είδαν σημεία μεγαλύτερα από το πρώτο.
Βέβαια είναι μεγάλο θαύμα να φανερωθούν από μόνα τους αυτόματα πολεμικά όπλα, έμπροσθεν τον ναού. Τα δεύτερα όμως (σημεία) που ακολούθησαν, αξίζει να τα θαυμάσεις περισσότερο απ' όλα τα φαινόμενα.
Όταν οι βάρβαροι έφθασαν βιαστικοί εις τον ναόν της Αθηνάς Προνοίας, πέφτουν επάνω τους κεραυνοί από τον ουρανό, δυο κορυφές από τον Παρνασσό κόβονται και κατρακυλούν επάνω τους με πολύ πάταγο και καταπλακώνουν πολλούς απ' αυτούς.... Όσοι εσώθησαν κατευθύνθησαν εις την Βοιωτίαν.
Αυτοί οι βάρβαροι που επέστρεψαν, όπως μου είπαν, εκτός απ' αυτά είδαν και άλλα θεία σημεία.
Δυο οπλίτες με ανάστημα μεγαλύτερο από άνθρωπο τους ακολουθούσαν σκοτώνοντας και διώκοντας τους. Οι κάτοικοι λένε ότι αυτοί οι δυο είναι οι ντόπιοι ήρωες Φύλακος και Αυτόνοος.
(Ηρόδοτος, Ιστορίαι, 8,36)

Ανάλογη τύχη με τους Πέρσες είχαν και οι Γαλάτες οι οποίοι επίσης προσπάθησαν να συλήσουν το μαντείο των Δελφών, το 279 π.Χ.

Μόλις λοιπόν συνεπλάκησαν, αμέσως κεραυνοί κατευθύνονταν εναντίων των Γαλατών και πέτρες που αποκόπηκαν από τον Παρνασσό, και άνδρες οπλισμένοι πρόξενοι, τρόμου ορθώθηκαν εναντίον των βαρβάρων.
Απ' αυτούς λέγεται ότι άλλοι μεν ήλθαν από τους Υπερβόρειους. Ο Υπέροχος και ο Αμάδοκος και τρίτος, ο Πυρρός του Αχιλλέως.
(Παυσανίας, Αττικά, 4,4)

Μετά τις επιδρομές των Περσών και των Γαλατών, ακολουθούν τέσσερις αιώνες άγριας λεηλασίας, από τους Ρωμαίους. Ο λαός της κατασφάχτηκε και όσα έργα τέχνης διασώθηκαν μεταφέρθηκαν στην Ρώμη.

Read more »

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Η λίμνη και το θρυλικό τέρας της

Η λίμνη Λοχ Νες Βρίσκεται στο Γκρέιτ Γκλέν που μοιάζει με ένα σχίσιμο στο έδαφος διασχίζοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος της περιοχής. Είναι μια ανεξερεύνητη και επικίνδυνη περιοχή. Οι εκτιμήσεις των επιστημών λένε πως ίσως ξεπερνά τα 300 μέτρα σε βάθος ενώ θεωρείται μια από τις ποιο βαθιές λίμνες του κόσμου. Γενικότερα χρειάζεται μεγάλη τεχνολογική υποστήριξη για την εξερεύνηση της λίμνης και λόγο της μεγάλης ποσότητας λεπτής τύρφης στα νερά η ορατότητα κάτω από αυτά είναι πολύ μικρή (με όλα τα παραπάνω υπάρχουν στα βάθη της λίμνης μεγάλες περιοχές ανεξερεύνητες που ακόμα και να μην έχει τίποτα, ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει πολλά είδη πλασμάτων.) Επίσης η λίμνη αποτελεί το μεγαλύτερο όγκο γλυκού νερού στη Βρετανία και οι λίμνες της Σκωτίας είναι σημαντικές όχι μόνο για την ποσότητα γλυκού νερού που περιέχουν αλλά και για το βάθος τους που ξεπερνά κατά πολύ το βάθος των θαλασσών στις ακτές της χώρας. Για παράδειγμα η λίμνη Μόσαρ έχει βάθος πάνω από 305 μ. δηλαδή περισσότερο από το ύψος του πύργου του Άιφελ ! Μάλιστα οι Σκωτσέζικες λίμνες σχηματίστηκαν την ίδια περίοδο με τις λίμνες της Σκανδιναβίας και της Ιρλανδίας και οι συνεχόμενες περίοδοι παγετώνων βάθυναν τις κοιλάδες όπου δημιούργησαν το φαράγγι Γκρέιτ Γκλέν όπου εκεί μέσα βρίσκεται η λίμνη Λόχνες. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι η λίμνη ήταν κάποτε συνδεδεμένη με τη θάλασσα το οποίο μας θυμίζει τις ιστορίες θαλάσσιων τεράτων και των μαρτυριών για θεάσεις τεράτων που μοιάζουν με αυτό του Λόχνες. Καταγράφοντας λοιπόν τη μορφή της λίμνης μπορούμε τώρα να αναλύσουμε και το μύθο του τέρατος του Λόχνες. Η ιστορία αναφέρεται αρχικά το 565 μ.Χ. με κεντρικό πρόσωπο τον άγιο Κολούμπα ( ιρλανδικής καταγωγής ο οποίος έπειτα από μια ταφή εμφανίστηκε ένα τέρας από τη λίμνη και πηγαίνοντας να επιτεθεί σε έναν άνθρωπο, ο άγιος σήκωσε το σταυρό λέγοντας « μη τολμήσεις να επιτεθείς και να βλάψεις αυτόν τον άνθρωπο» αναγκάζοντας το τέρας να φύγει ( η ιστορία αυτή είναι αρκετά παράξενη γιατί όπως αναφέραμε και πιο πάνω ο ίδιος άνθρωπος όπως έκανε με το τέρας του Λόχνες έτσι έδιωχνε και τα τέρατα «κέλπι» από τις λίμνες με την μέθοδο της προσευχής). Έπειτα οι ιστορίες συνεχίζονται από διάφορους κατοίκους της περιοχής και μη. Ο Έκτωρ Μπόες έγραψε ένα βιβλίο για ένα τέρας που κατοικούσε στη λίμνη Νες κατά τον 16ο αιώνα. Οι μαρτυρίες για τη θέαση του τέρατος ( η αλλιώς Nesy) μέχρι σήμερα είναι αναρίθμητες. Για να μην μιλήσουμε και για τις πάμπολλες φωτογραφίες και βιντεοσκοπήσεις. Μόνο τη χρονιά του 1933 υπήρξαν περίπου 50 μαρτυρίες. Και όχι μόνον αυτό. Διότι εκείνη την περίοδο η λίμνη Νες έγινε πασίγνωστη και πολύ άνθρωποι θέλησαν να εξερευνήσουν την περιοχή με αποτέλεσμα οι μαρτυρίες και οι θεάσεις να αυξηθούν κατακόρυφα ! Βέβαια η αλήθεια είναι κάτι το πολύ υποκειμενικό και οι ειδικοί δεν μπορούν να είναι απόλυτα σίγουροι για το αν όλα τα περιστατικά είναι αληθές. Επίσης είναι τέτοιο το σχήμα της λίμνης που ο τεράστιος όγκος νερού με τις πολλές αντανακλάσεις και σκιές να δημιουργεί οφθαλμαπάτες. Παρόλα αυτά οι περιγραφές έχουν όλες απίστευτες ομοιότητες. Μιλούν για ένα πλάσμα με μακρύ λαιμό και πολλές καμπούρες που κινείται στο νερό με μεγάλη ταχύτητα. Οι πρώτοι σύγχρονοι χρονικογράφοι ήταν ο Πλωτάρχης Ρούπερτ Γκούλντ που στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1934 «Το τέρας του Λοχ Νες» περιγράφει 42 περιστατικά από το 1923 μέχρι το 1933. Ακολούθησαν και άλλοι όπως η γυναίκα του διευθυντή του καναλιού της Καληδονίας που περιείχε πάνω από 60 περιστατικά. Σε κάποια από αυτά τα βιβλία υπήρχαν μάλιστα υπαινιγμοί ότι στη λίμνη υπάρχει ολόκληρος πληθυσμός από τέτοια πλάσματα. Έπειτα κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο τελειοποιήθηκε το σονάρ. Τα σονάρ μπορούν να εντοπίζουν διάφορους στόχους ζωντανούς ή άψυχους και από αυτά να καταλαβαίνει τις δραστηριότητες τους. Αποκλειστικά και μόνο από αυτό το όργανο κάποιος δεν μπορεί βέβαια να καταλάβει τη ακριβώς είναι αλλά μπορεί να αποκομίσει πολλές πληροφορίες. Έπειτα από εξέταση σονάρ μέσα στη λίμνη οι ειδικοί βρήκανε ότι όντως κάποιο πλάσμα πολύ μεγαλύτερο από τα ψαριά και κολυμπώντας διαφορετικά από αυτά υπάρχει μέσα στη λίμνη χωρίς όμως να καταλάβουν τι ακριβώς είναι. Φυσικά όλες αυτές οι πληροφορίες πάρθηκαν μετά κόπων και βάσανων που ακόμα και τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ βοήθησαν. Πολλές θεωρίες και πληροφορίες βρίσκονται σήμερα γύρο από την Nesy που πολλοί υποστηρίζουν ότι μπορεί να είναι ένας απόγονος δεινόσαυρου και συγκεκριμένα του Βραγχιόσαυρου που είχε περίπου την ίδια μορφή με τις μαρτυρίες που έγιναν για το θρυλικό τέρας. Αν πάρουμε υπόψη όλες τις μαρτυρίες μέχρι σήμερα τις αναρίθμητες φωτογραφίες, τους μύθους, την επιστημονική κοινότητα και το μέγεθος της λίμνης τότε οι ενδείξεις και όχι αποδείξεις είναι θετικές για το αν υπάρχει ένα πλάσμα μέσα στη λίμνη.
Read more »

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ

Πικέρμι Αττικής

Είναι ίσως το πιο γνωστό στοιχειωμένο
σπίτι. Απο την αρχαιότητα ήταν γνωστή τοπο-
θεσία όπου λάμβαναν χώρο παράδοξα φαινόμενα.
Σε αυτήν, το 18ο και το 19ο αιώνα, άνθρωποι
χάνονταν, ενώ υπήρχαν συχνές εμφανίσεις ξωτι-
κών και νεραϊδών. Το συγκε-
κριμένο σπίτι, τώρα, χτίστηκε το 1910 απο τον
Περικλή Καλλέργη, ο οποίος αυτοκτόνησε αφού
δολοφόνησε τη γυναίκα του. Στην Κατοχή χρησι-
μοποιήθηκε απο τον ιταλικό στρατό ως τοπικό
φρουραρχείο και στα υπόγειά του γίνονταν
βασανιστήρια απο τους στρατιώτες. Οι μετέπει-
τα ένοικοι του σπιτιού έμεναν σε αυτό μόνο
μικρά χρονικά διαστήματα, ενώ εδώ και αρκετά
χρόνια, άγνωστοι σκάβουν το υπόγειο λόγω δια-
φόρων φημών περί κρυμμένου θησαυρού.
Οι μάρτυρες των περίεργων φαινομένων είναι
πολλοί και μεταξύ αυτών και ο τραγουδιστής
Γιώργος Γερολυμάτος (και δεν λέω οτι επειδή
είναι γνωστός θα είναι κι αξιόπιστος μάρτυρας
απλά τον αναφέρω) μαζί με άλλα έντεκα άτομα:
Ενα βράδυ που είχαν επισκεφτεί το σπίτι (μου
κάνει μεγάλη εντύπωση! Τί ήθελαν εκεί, αφού
το σπίτι είναι ακατοίκητο εδώ και χρόνια; Και
δεν το λέω υπονοώντας κάτι το "πονηρό", αλλά
κάτι πολύ πιο "μυστηριακό"!), άκουγαν για αρκε-
τή ώρα έναν παράξενο ήχο σαν σύρσιμο και ένα
ουρλιαχτό που ακολουθούσε.
Το σπίτι, εκτός των άλλων, έχει και άλλες ιδιαι-
τερότητες λόγω της περίεργης αρχιτεκτονικής του.
Μερικές από αυτές είναι η έλλειψη αυλής, η πρόσο-
ψή του (που απεικονίζει έναν ακτινωτό ήλιο) και
ο προσανατολισμός του (όμοιος με αυτόν των εκκλη-
σιών). Αποτελέσματα ερευνών που έγιναν στο παρελθόν
έδειξαν αλλαγή, χωρίς εμφανή εξωτερική αιτία, στον
ιονισμό της ατμόσφαιρας γύρω στα 30-50 μέτρα γύρω
από το σπίτι. Συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού,
όπως το βορειοανατολικό παράθυρο, εμφάνισαν υπερ-
βολικές διακυμάνσεις, που οι εντάσεις τους ποικίλλαν
απο την ανατολή ως τη δύση του ηλίου.

Βίλα Καζούλη

Στην λεωφόρο Κηφισίας υπάρχει η Βίλα Καζούλη,
που τώρα βρίσκεται σε διαδικασία αναπαλαίωσης.
Είναι ένα κτίριο (άνω των) 90 ετών που το 1952
εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες του και που
στο παρελθόν γνώρισε μέρες δόξας και φιλοξένησε
πολλούς επώνυμους, όπως τον βασιλέα Γιώργιο ή
τον Φαρούκ. Ομως η βίλα γνώρισε και μαύρες ημέ-
ρες επί Κατοχής, όταν επιτάχθηκε από τους Γερμα-
νούς και στεγάστηκε εκεί το φρουραρχείο των Ες-
Ες. Στα υπόγειά της βασανίστηκαν απάνθρωπα, εκα-
τοντάδες παλικάρια, αγωνιστές της Αντίστασης,
όπου άφησαν και την τελευταία τους πνοή. Μετά την
αποχώρηση των κατακτητών, το κτίριο συνδέθηκε με
ένα σωρό φοβερές ιστορίες. Πολλοί ήταν οι κάτοι-
κοι της περιοχής που ισχυρίζονταν οτι άκουγαν τα
ουρλιαχτά και τα κλάματα των θυμάτων και έβλεπαν
τα φαντάσματά τους να κυκλοφορούν τις νύχτες και
να ζητούν βοήθεια. Επίσης διάφορες οπτασίες και
τραγούδια έχουν στοιχειώσει το οίκημα.

Νέο Φάληρο (Σμολένσκυ 4)

 Ενα παράξενο φάντασμα "φιλοξενεί" ο πύργος
της οδού Σμολένσκυ 4 στο Ν.Φάληρο. Ενα φάντασμα
που ανήκει σε έναν άνθρωπο που μοναδική του φιλο-
δοξία ήταν να αποκτήσει ένα αξίωμα. Ο ιδιοκτήτης
του πύργου, ο έμπορος υφασμάτων Καρτάλης, παρά
τα πλούτη που είχε, ποθούσε απεγνωσμένα να αποκτή-
σει ένα τίτλο, γι'αυτό και οι φίλοι του τον αποκα-
λούσαν "κύριο Δήμαρχο" ή "κύριο Υπουργό"! Στα τελευ-
ταία του λένε πως τρελάθηκε και αφού έχασε όλη την
περιουσία του, κλείστηκε μέσα στον πύργο, όπου και
άφησε την τελευταία του πνοή (κάτω από αδιευκρίνιστες
συνθήκες). Πολλοί ισχυρίζονται οτι για χρόνια έβλεπαν
το φάντασμά του να τριγυρίζει στα δωμάτια και να
μουρμουρίζει: "Μακριά από τον πύργο! Είναι δικός μου!".

Νέο Φάληρο (Ελ.Βενιζέλου)

Το συγκεκριμένο οίκημα ήταν κατοικία του πρωθυ-
πουργού Αλ. Κορυζή, ο οποίος πέθανε κάτω από περίεργες
συνθήκες λίγο πρίν από την αναχώρηση της κυβέρνησής του
για την Κρήτη και θεωρείται στοιχειωμένο. Πιο συγκε-
κριμένα, οι οπτασίες που εμφανίζονται εκεί "αργοσβήνουν"
σιγά-σιγά.



Καλλιθέα (Χαροκόπου)

Το 1935, η πεθερά και η γυναίκα του τότε
ένοικου Αθανασόπουλου, τον σκότωσαν και τον τεμά-
χισαν και στη συνέχεια έκρυψαν το πτώμα για δυο
ημέρες στο σπίτι. Υστερα το πέταξαν στο ρέμα της Καλλι-
ρόης. Από τότε το σπίτι παρουσιάζει περίεργα φαινόμενα.

Καλλιθέα (Λασκαρίδου)
(Μια πικρή Ρομαντική ιστορία...)

Στην οδό Λασκαρίδου στην Καλλιθέα, βρίσκεται το
διώροφο κτίριο της οικογένειας της ζωγράφου Σοφίας
Λασκαρίδου. Μέσα σ'αυτό, εδώ και χρόνια κρύβεται
ένα ερωτικό δράμα που κατέληξε στο θάνατο. Η ιστορία
εκτυλίσσεται στα 1900, όταν ο ποιητής Περικλής Γιαννό-
πουλος ερωτεύτηκε παράφορα τη Σοφία. Η νεαρή ζωγρά-
φος, ενώ ήταν κι αυτή ερωτευμένη μαζί του, του έκανε
πείσματα και του φερόταν με αδιαφορία, απορρίπτοντας
την πρόταση γάμου που της είχε κάνει. Ο άτυχος νέος,
απογοητευμένος και βλέποντας τα όνειρά του να χάνονται
το ένα μετά το άλλο, έθεσε τέρμα στη ζωή του, πέφτοντας
από το άλογό του στο Σκαραμαγκά. Η κοπέλα, μή αντέχοντας
το βάρος από τον χαμό του αγαπημένου της, κλείστηκε
στον εαυτό της, σφράγισε τις πόρτες του σπιτιού της και
περιφερόταν στα δωμάτια ως το τέλος της. Μετά το θάνατό
της πολλοί ισχυρίζονταν πως αν περνούσε κανείς νύχτα
από εκεί, έβλεπε το φάντασμά της να τριγυρίζει και να
μουρμουρίζει μελαγχολικά το όνομα του αγαπημένου της..

 Αλκιβιάδου

Οι παλαιότεροι Αθηναίοι ασφαλώς θα έχουν ακούσει
την ιστορία με τον μονόχειρα και πιθανότατα να θυμού-
νται τη χαρακτηριστική φιγούρα του, που περιφερόταν
στην περιοχή της Πλ.Βάθης γύρω στα 1920. Ο μονόχειρας
με την αγριωπή όψη, ζούσε σε ένα από τα παλαιότερα
σπίτια, στον πύργο της οδού Αλκιβιάδου και αποτελούσε
φόβο και τρόμο για τους πιτσιρίκους της γειτονιάς.
Η ιστορία με τον μονόχειρα πέρασε από στόμα σε στόμα,
60 περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του και έγινε θρύλος.
Ενας θρύλος που λέει οτι ο μονόχειρας έγινε φάντασμα
και εξακολουθεί να κόβει την ανάσα στους κατοίκους
της περιοχής και σε όσους τύχει να περάσουν νύχτα έξω
από τον πύργο της οδού Αλκιβιάδου.

Θησείο (Ηλ. Σταθμό)

Ενα χαμόσπιτο πίσω από το σταθμό του ηλεκτρικού
σταθμού στο Θησείο, κρύβει μια τραγική ιστορία. Εκεί,
γύρω στα 1935, κατοικούσε μαζί με τη μητέρα της, μια
πανέμορφη κοπέλα, η Αθανασία, που εργαζόταν μέρα-νύχτα
για να μαζέψει χρήματα για την προίκα της και να
παντρευτεί τον καλό της. Ομως, μια μέρα, η μητέρα της,
της άρπαξε τις οικονομίες της και εξαφανίστηκε με τον
εραστή της! (ναι! καλά διαβάσατε!) Η φτωχή κοπέλα,
εγκαταλειμμένη από τον αρραβωνιαστικό της (άλλο %@%@^),
μαράζωσε και έδωσε τέλος στη ζωή της. Αλλοι λένε οτι
πρώτα σκότωσε τη μητέρα της και ύστερα αυτοκτόνησε.
Οποια όμως και αν είναι η αλήθεια, στο σπιτάκι,
που χρόνια τώρα είναι έρημο, πολλοί λένε οτι τις νύχτες
ακούγεται ακόμη το γοερό κλάμα της άτυχης Αθανασίας.
Read more »

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Κούφια Γη

"Κάτω από το φλοιό της γης που έχει πάχος 800 χιλιόμετρα, υπάρχει ένα κενό. Ένα τεράστιο κούφωμα. Μέσα σε αυτό το κενό, υπάρχουν τρεις ομόκεντροι πλανήτες, με τον ίδιο άξονα. Έχουν περίπου το μέγεθος του ’ρη της Αφροδίτης και του Ερμή..."
ΕΝΤΜΟΥΝΤ ΧΑΛΕΫ
αστρονόμος
1692

"Δηλώνω ότι η γη είναι κούφια. Το εσωτερικό της κατοικείται και αποτελείται από ένα αριθμό συμπαγών ομόκεντρων σφαιρών, η μία μέσα στην άλλη, και είναι ανοιχτή στις περιοχές των πόλων στη 12η ή 16η μοίρα. Αναζητώ εκατό γενναίους συντρόφους, εφοδιασμένους και εξοπλισμένους πολύ καλά, για να ξεκινήσουμε το φθινόπωρο από τη Σιβηρία με τάρανδους και έλκηθρα, με κατεύθυνση τους πάγους της βόρειας παγωμένης θάλασσας. Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα βρούμε μία θερμή και πλούσια χώρα γεμάτη από ωφέλιμα φυτά και ζώα. Αν δεν συναντήσουμε ανθρώπους όταν φθάσουμε σε 82 μοίρες βόρειο πλάτος, θα επιστρέψουμε την επόμενη άνοιξη."
ΤΖΩΝ ΚΛΗΒΣ ΣΥΜΣ
πρώην λοχαγός πεζικού
Μάιος 1818 - Οχάιο, ΗΠΑ

"Η αληθινή κατοικία του Απόλλωνα βρίσκεται ανάμεσα στους Υπερβόρειους, σε μία χώρα αιώνιας ζωής. Η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα, γεννήθηκε σε ένα νησί στον αρκτικό ωκεανό, πολύ πιο πέρα από το βόρειο άνεμο. O θεός που κάθεται στο κέντρο, στον ομφαλό της γης, είναι ο Κύριος των μύθων και ο Δημιουργός των θρησκειών της ανθρωπότητας."
ΠΛΑΤΩΝ

"Ο κόσμος μας δημιουργήθηκε αρχικά μόνο για το εσωτερικό του. Η απόσταση μεταξύ των 2 εσωτερικών επιφανειών είναι 1000 χιλιόμετρα λιγότερη από τη διάμετρο της Γης. Στο κέντρο βρίσκεται μία τεράστια μπάλα θαμπής κόκκινης φωτιάς, περικυκλωμένη από ένα λευκό απαλό φωτεινό σύννεφο. Εκεί βρίσκεται ο θρόνος του βασιλιά του κόσμου."
ΓΟΥΙΛΣ ΤΖΩΡΤΖ ΕΜΕΡΣΟΝ
1908
Χάρτης της Αγκάρθα.

Ο Ελβετός μαθηματικός ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΟΗΛΕΡ (1707-1783), πίστευε ότι στο κέντρο της γης, υπήρχε ένας μικρός ήλιος, που έριχνε το ήπιο φως του σε ένα πολύ ανεπτυγμένο υπόγειο πολιτισμό.

Ο ΛΟΡΔΟΣ ΛΥΤΟΝ (1803-1873), στο βιβλίο του "Η Επερχόμενη φυλή" λέει πως ακολουθώντας τις στοές ενός μεταλλείου, βρέθηκε σε ένα υπόγειο κόσμο όπου συνάντησε φτερωτά όντα, καθώς και μία φυλή που αποκαλεί τον εαυτό της Βριλ-για.Οι Βριλ-για, διατηρούν ένα σοφό και ανώτερο πολιτισμό, και είναι κάτοχοι της "δύναμης Βριλ", που την χειρίζονται μέσω ενός θαυματουργού ραβδιού. Η δύναμη Βριλ, είναι η υπέρτατη γήινη δύναμη και δημιουργήται από τη συλλογή της αιθερικής ενέργειας της γης, σε σύνδεση με την προσωπική ενέργεια του ανθρώπου. (Βλέπε υπερόπλα Τέσλα, οργογεννήτρια Ράϊχ, εναέριο εύπλαστο ρευστό του Συμς, Μέσμερ κλπ)

Ο ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ, που ήταν μέλος της εταιρείας της Θούλης και της αδερφότητος των Βριλ, ξεκίνησε την επιχείρηση Υπερβόρεια που είχε ως σκοπό τις ανασκαφές σε διάφορα σημεία της Ευρώπης για την ανακάλυψη ιχνών μιας Αρείας υπόγειας ανώτερης φυλής. Στην Ελλάδα έγιναν έρευνες στο φαράγγι του Βίκου, στη Γαύδο, στο Δίστομο και αλλού. Ο Χίτλερ πίστευε πως η γη είναι κούφια και πως η καμπυλότητά της θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εκπομπή υπέρυθρων ακτινών, που θα μπορούσαν να καταγράψουν κινήσεις σε τεράστιες αποστάσεις και για την διενέργεια πολεμικών επιχειρήσεων πίσω από τις γραμμές του εχθρού μέσω υπόγειων διαδρομών.

Το πολικό άνοιγμα στο βόρειο πόλο
Η Βουδιστική παράδοση ονομάζει ΜΑΝΟΥ τον άρχοντα - επόπτη του πλανήτη. Το όνομα Μανού συναντάται με διάφορες παραλλαγές σε πολλούς αρχαίους λαούς. Είναι ο ΜΕΝ ή ΜΗΝ των Αιγυπτίων, αλλά και ο ’μμων-Ρα (κρυμμένος ήλιος), ο Μίνωας των Ελλήνων κ.ά.

Η Ινδουιστική παράδοση έχει αναφορές στον ΤΣΑΚΡΑ-ΒΑΡΤΗ (εκείνος που θέτει σε περιστροφή τον τροχό) ή παγκόσμιο μονάρχη (βλ. Α-πόλλων ή Α-πολλών ή Α-Πόλον του Πλάτωνα). Η σπηλιά της Πεντέλης θεωρείται "Αιπόλειο του Πανός", δηλαδή ο πόλος του Πάνα ή του παντός. Το σύμβολο του πόλου είναι η σβάστιγκα. Για τους Ναζί η σβάστιγκα συμβόλιζε την αιώνια κίνηση του κόσμου και τον άξονα αυτής της κίνησης, τον πόλο, από όπου εξήλθαν οι ’ρειοι. Είναι ένα σύμβολο περιστροφικής κίνησης. Θυμηθείτε ότι στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι σύμμαχοι αποκαλούσαν τον εχθρό "οι δυνάμεις του άξονα".

Οι ΑΝΑΣΑΖΙ, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά στην Δυτική Αμερική το 100 πΧ και εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς 15 αιώνες αργότερα, πίστευαν πως οι πρόγονοί τους βγήκαν από τον κάτω κόσμο μέσα από μία τρύπα που ενώνει την επιφάνεια με το κέντρο της γης, μέσα από την ίδια τρύπα οι ψυχές των νεκρών γυρνάνε στην αρχέγονη πατρίδα τους. Έχτιζαν υπόγειες κατοικίες ή σε κοιλώματα του εδάφους και ναούς κοντά σε τρύπες. Έχτιζαν πενταόροφα κτήρια 2000 δωματίων!!! Οι Ινδιάνοι Ναβάχο τους έδωσαν το όνομα Ανασάζι που σημαίνει "<ι>ξένοι αρχαίοι".

(θα επανέρθουμε για το θέμα με πιο πολλές λεπτομέρειες)
Read more »

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Αιθέριες Ψευδαισθήσεις

ΣΤΟΥΣ ΕΞΑΙΣΙΟΥΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ των αρχαίων Ελλήνων ο αιθέρας αναφέρεται συχνά ως θεϊκή οντότητα. Η ύπαρξη του όμως αποτέλεσε και βεβαιότητα της κλασικής φυσικής για μια μεγάλη περίοδο της ιστορίας της. Ο λόγος ήταν απλός: Η πειραματική ανακάλυψη ότι το φως είχε κυματικές ιδιότητες απαιτούσε -σε αναλογία με τον ήχο- ένα μέσο για τη διάδοση του. Πολύ περισσότερο όταν το φως χρειάζεται να διανύσει το μεσοαστρικό κενό, για να φτάσει σε εμάς από τα μακρινά αστέρια.

Το συγκεκριμένο «κενό», λοιπόν, δεν έπρεπε να είναι ακριβώς κενό, αλλά να πληρούται από κάποια ουσία υλική όσο και αόρατη, που να επιτρέπει τη διάδοση του φωτός. Η ίδια αυτή υλική ουσία έπρεπε να εμπεριέχεται στα διαφανή σώματα ή την ατμόσφαιρα της Γης, που επίσης διαπερνώνται από το φως. Με τις απαιτήσεις αυτές ο αιθέρας αποκτούσε διαρκώς καινούργιες αλλά και αντιφατικές ιδιότητες. Στην αρχή θεωρούνταν ένα αέριο εξαιρετικά αραιό, στη συνέχεια όμως του προσδόθηκε ακαμψία μεγαλύτερη από αυτήν του χάλυβα! Όλοι όμως -φυσικοί, μαθηματικοί και φιλόσοφοι- θεωρούσαν ότι ο αιθέρας υπήρχε ως υλική οντότητα. Από την εποχή του Γαλιλαίου, ωστόσο, η φυσική εξελίσσεται σε πειραματική επιστήμη. Αυτό αποτελεί το μεγαλείο όσο και τη δυσκολία της. Ενώ, λοιπόν, η ύπαρξη του αιθέρα εμφανιζόταν ως θεωρητική ανάγκη, απέμενε η πειραματική της επιβεβαίωση. Η αναζήτηση του αιθέρα ήταν συστηματική από πολυάριθμα εργαστήρια της Ευρώπης και της επιστημονικά αναπτυσσόμενης Αμερικής. Εις μάτην. Η ύπαρξη του φαινόταν αδύνατον να ανιχνευθεί.
Στα τέλη του 19ου αιώνα δύο προικισμένοι Αμερικανοί φυσικοί, ο Α. Μίτσελον , πολωνικής καταγωγής, και ο Ε. Μόρλεϊ, που είχε σπουδάσει αρχικά θεολογία, ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη διερεύνηση του φευγαλέου αιθέρα. Το πείραμα που σχεδίασαν και έκαναν με πολλή επιμέλεια προκάλεσε έκπληξη και ζωηρές συζητήσεις για πολλά χρόνια. Ο λόγος όμως του ενδιαφέροντος δεν ήταν η επιτυχία, αλλά η αναπάντεχη αποτυχία του! Το πείραμα επιδίωκε, πολύ απλά, να μετρήσει την ταχύτητα κίνησης της Γης μέσα στον αιθέρα.Ετσι, δέσμες φωτός στέλνονταν παράλληλα ή αντίθετα προς την κατεύθυνση που κινούνταν η Γη.

Σύμφωνα με την κλασική φυσική -αλλά και την κοινή λογική-, ένας παρατηρητής θα έπρεπε τότε να μετρά διαφορετική ταχύτητα για την κάθε φωτεινή δέσμη. Από τη διαφορά θα μπορούσε να υπολογιστεί η ταχύτητα της Γης ως προς τον αιθέρα, και έμμεσα να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη του. Ας σημειωθεί ότι η συσκευή που είχαν κατασκευάσει οι Αμερικανοί φυσικοί -το περίφημο συμβολόμετρο- ήταν εξαιρετικά ευαίσθητη και ικανή να μετρήσει ακόμα και μικρές αποκλίσεις. Ωστόσο,οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν ακολουθούσαν οι φωτεινές ακτίνες, ή ακόμα και αν η συσκευή στρεφόταν, η ταχύτητα της φωτεινής δέσμης δεν παρουσίαζε διαφορές.Ήταν φανερό: Κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανίας. Μόνο που κανείς δεν ήξερε ποιο ήταν στην πραγματικότητα το βασίλειο και ποια η Δανία. Να ήταν άραγε ο ένοχος η ταχύτητα του φωτός, οι μετρήσεις με το συμβολόμετρο ή μήπως η ίδια η κίνηση της Γης; Επιφανείς φυσικοί έφτασαν μάλιστα να μιλούν για μια «συνωμοσία των φυσικών νόμων», που παρεμπόδιζαν την ανίχνευση του αιθέρα. Η ερμηνεία της «συνωμοσίας» δόθηκε από τον Αϊνστάιν και την Ειδική θεωρία της Σχετικότητας το 1905 και ήταν αναπάντεχη: Η παρουσία του αιθέρα έπαψε να αποτελεί ανάγκη. Ήταν μάλιστα ασυμβίβαστη με τα βασικά αξιώματα της νέας θεωρίας. Το συμπέρασμα όμως αυτό δεν στηρίχθηκε στο πείραμα, που είχε προβληματίσει τη φυσική, Ο Αϊνστάιν ενδιαφερόταν για τα θεμέλια του οικοδομήματος και όχι για τις ρωγμές στους τοίχους. Το σάπιο, λοιπόν, υπήρχε στην αντίληψη μας για το χώρο και το χρόνο. Όσο για την ταχύτητα του φωτός, αυτή παρέμενε πάντοτε αναλλοίωτη, ανεξάρτητα από την κίνηση της φωτεινής πηγής ή του παρατηρητή.

Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, οι διαπιστώσεις αυτές μοιάζουν κρυστάλλινες· Τόσο που δύσκολα κατανοεί κανείς την ολέθρια επιμονή στην έννοια του αιθέρα, θα ήταν εύκολο να υποστηριχτεί ότι το πείραμα δεν άξιζε καν να γίνει και με τόση μάλιστα φροντίδα. Ο κοσμολόγος όμως Χέρμαν Μπόντι τονίζει: «Το πείραμα αυτό είχε τεράστια σημασία εκείνη την εποχή και η εκ των υστέρων σοφία μας είναι άχρηστη στην επιστήμη. Αυτό που έκανε τόσο περίφημο ίο πείραμα είναι ότι απέδειξε ως λανθασμένο κάτι που είχε εισχωρήσει στη σκέψη μας τόσο βαθιά, ώστε να μοιάζει πια προφανές».Πολύτιμη ρήση, που η ισχύς της ξεπερνά κατά πολύ την επιστήμη. Πολλά «προφανή» και στερεότυπα κυριαρχούν στη σκέψη μας και μερικές φορές ρυθμίζουν τη ζωή μας. Είναι καιρός να διερωτηθούμε για την αξία τους και να αποκαλύψουμε τις βαθύτερες αλήθειες που ίσως κρύβουν.
Read more »

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Στα μάτια της Μόνα Λίζα, ο πραγματικός "κώδικας Ντα Βίντσι";

Στο αινιγματικό της χαμόγελο αναζητούσανε το "μυστικό" της Μόνα Λίζα, στα μάτια της το βρήκανε! Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες ιστορικούς της τέχνης, από την Εθνική Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ιταλίας, στο περίφημο πορταίτο της Μόνα Λίζα, υπάρχει κρυμμένος ένας "κώδικας" ο οποίος αποτυπώνεται στα μάτια της!

Συγκεκριμένα, στις κόρες των ματιών της, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, φέρεται να έχει "κρύψει" μικροσκοπικά γράμματα και αριθμούς, τα οποία αποκαλύφθηκαν με τη χρήση ειδικών τεχνικών υψηλής ακρίβειας!

Οι εμπειρογνώμονες πιστεύουν πως πρόκειται για κώδικα και ευελπιστούν πως - όταν θα τον ερμηνεύσουν- θα ανακαλύψουν τον πραγματικό κώδικα Da Vinci.

Τι "κρύβεται" στα μάτια της Μόνα Λίζα!

Ο ιστορικός τέχνης Σιλβάνο Βιντσέτι δήλωσε: "Στο δεξί μάτι φαίνονται τα γράμματα LV, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα αντιστοιχούν στο όνομα του καλλιτέχνη. Στο αριστερό μάτι, υπάρχουν επίσης σύμβολα αλλά είναι δύσκολο να τα διακρίνει κανέις. Μοιάζουν να είναι τα γράμματα C και Ε ή Β".

Και πρόσθεσε: "Με γυμνό μάτι τα σύμβολα δεν είναι εύκολο να τα δεις, αλλά με τα ειδικά όργανα είναι σαφώς ορατά. Γνωρίζουμε πως ο Ντα Βίντσι χρησιμοποιούμενα σύμβολα, άρα είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει κάποιο μήνυμα από αυτόν."

Οι εμπειρογνώμονες διαπίστωσαν, επίσης, τον αριθμό 72 ή ενδεχομένως, το γράμμα L και τον αριθμό 2, ζωγραφισμένα σε μια γέφυρα στο φόντο του πίνακα!

Πώς έφτασαν στον "κώδικα" των ματιών της!

Ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πώς τόσα χρόνια οι ιστορικοί τέχνης δεν είχαν ανακαλύψει τον "κώδικα" -δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος πίνακας έχει εξεταστεί εξονυχιστικά. Οι εμπειρογνώμονες απντούν ότι προχώρησαν στην ανάλυση των ματιών της Μόνα Λίζα με όργανα υψηλής ακρίβειας, όταν ανακάλυψαν ένα βιβλίο σε μαγαζί με αντίκες, στο οποίο αναφερόταν ότι υπάρχουν μικροσκοπικά κρυμμένα σύμβολα στο σημείο αυτό!

Η αποκάλυψη - που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από τις σελίδες του μπεστ σέλερ του Νταν Μπράουν "Κώδικας Ντα Βίντσι"- έχει ενθουσιάσει τους ιστορικούς τέχνης που ανυπομονούν να αποκρυπτογραφήσουν το μύνημα του ιδιοφυούς καλλιτέχνη. Θα τα καταφέρουν;
Read more »

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Οι υπέροχοι και μυστήριοι αριθμοί Fibonacci



Η ακολουθία αριθμών στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων είναι γνωστή ώς ακολουθία Fibonacci: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, ...  (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων).
 Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό φ =1.618033989.  Ο αντίστροφος της Χρυσής Τομής 1/φ= 0.618033989, με αποτέλεσμα να ισχύει: 1/φ=φ-1.
Ένα ορθογώνιο τετράπλευρο του οποίου ο λόγος των πλευρών είναι ίσος με 1/φ ονομάζεται Χρυσό Ορθογώνιο.
Η ακολουθία Fibonacci παράγεται από τη σχέση f(1) = f(2) = 1 , f(n+1) = f(n) + f(n-1), και απαντάται συχνά σε πολλούς τομείς των μαθηματικών και των άλλων επιστημών. Είναι όμως σημαντικό και το πόσο συχνά συναντάται στη φύση, σε μοτίβα όπως τα λουλούδια ή τα φύλλα των φυτών.
"Οι αριθμοί Fibonacci είναι το αριθμητικό σύστημα της φύσης. Εμφανίζονται παντού στη φύση, από τη διάταξη των φύλλων στα φυτά μέχρι το μοτίβο των πετάλων στα λουλούδια, τις πευκοβελόνες, ή τα στρώματα του φλοιού ενός ανανά. Φαίνεται πώς οι αριθμοί Fibonacci σχετίζονται με την ανάπτυξη κάθε ζωντανού οργανισμού, ενός κυττάρου, ενός σπυριού σταριού, μιας κυψέλης μελισσών, ακόμα της ίδιας της ανθρωπότητας. "
Ιστορία
Ο Fibonacci ήταν πολύ γνωστός στην εποχή του και αναγνωρίζεται σήμερα ώς ο μεγαλύτερος μαθηματικός του Μεσαίωνα. Γεννήθηκε στη δεκαετία του 1170 και πέθανε αυτή του 1240. Άγαλμά του υπάρχει στο νεκροταφείο, δίπλα στον Καθεδρικό Ναό της Pisa, κοντά στον περίφημο πύργο. Το όνομά του έχει δοθεί σε δύο δρόμους, στην Pisa και τη Φλωρεντία. Το πραγματικό του όνομα ήταν Leonardo Pisano, όμως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του Fibonacci, σύντμηση του Filius Bonacci (γιός του Bonacci), από το όνομα του πατέρα του. Ο πατέρας του Leonardo, Guglielmo Bonacci, ήταν τελωνειακός υπάλληλος στη Βορειοαφρικανική πόλη Bugia. Ο Fibonacci μεγάλωσε εκεί και η εκπαίδευσή του επηρεάστηκε σημαντικά από τους Μαυριτανούς αλλά και από τα ταξίδια που έκανε αργότερα σε όλο το μήκος της Μεσογειακής ακτής. Έτσι γνώρισε πολλούς εμπόρους και έμαθε τα αριθμητικά συστήματα που αυτοί χρησιμοποιούσαν για τις συναλλαγές και τους λογαριασμούς τους. Σύντομα διαπίστωσε τα πλεονεκτήματα του «Ινδοαραβικού» αριθμητικού συστήματος και έγινε από τους πρώτους που το εισήγαγαν στην Ευρώπη. Πρόκειται για το αριθμητικό σύστημα που χρησιμοποιείται και σήμερα, με δέκα ψηφία, ένα εκ των οποίων το μηδέν, και την υποδιαστολή.
Το βιβλίο του Liber abbaci (βιβλίο των υπολογισμών) το οποίο ολοκληρώθηκε το 1202 έπεισε αρκετούς Ευρωπαίους μαθηματικούς να χρησιμοποιήσουν το «νέο» σύστημα. Το βιβλίο, γραμμένο στα λατινικά, περιγράφει με λεπτομέρεια τους μαθηματικούς κανόνες που σήμερα διδάσκονται στο δημοτικό για την πρόσθεση, την αφαίρεση, τον πολλαπλασιασμό και τη διαίρεση και περιέχει πολλές ασκήσεις-παραδείγματα με λεπτομέρειες για την εφαρμογή αυτών των κανόνων.

Η ακολουθία Fibonacci και η φύση
Τα φυτά δε γνωρίζουν για την ακολουθία Fibonacci, απλά μεγαλώνουν με τον πιο πρόσφορο και αποδοτικό τόπο. Όμως η ακολουθία κάνει την εμφάνισή της στη διάταξη των φύλων γύρω από το μίσχο. Εμφανίζεται επίσης στην ανάπτυξη των βελόνων αρκετών ειδών ελάτου, καθώς επίσης και στη διάταξη των πετάλων στις μαργαρίτες και τα ηλιοτρόπια. Μερικά κωνοφόρα δένδρα παρουσιάζουν τη σειρά αριθμών στη δομή της επιφάνειας των κορμών τους, ενώ τα φοινικόδενδρα στους δακτυλίους των κορμών τους.
fibon2Όμως πώς προκύπτει αυτή η διάταξη, αυτή η συμμετρία σε σχέση με την ακολουθία; Στην περίπτωση του φυλλώματος μπορεί να σχετίζεται με τη μεγιστοποίηση του χώρου που είναι διαθέσιμος για την ανάπτυξη κάθε φύλλου ή το φώς πρέπει να πέφτει πάνω στο κάθε φύλλο. Η φύση προφανώς δεν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ακολουθία Fibonacci, αυτή εμφανίζεται ώς το δευτερεύον αποτέλεσμα μιας πολύ βαθύτερης φυσικής διαδικασίας.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το ίδιο το ανθρώπινο χέρι: κάθε άνθρωπος έχει 2 χέρια, κάθε ένα από τα οποία έχει 5 δάκτυλα, κάθε δάκτυλο αποτελείται από 3 τμήματα που χωρίζονται από 2 αρθρώσεις. Όλοι αυτοί οι αριθμοί ανήκουν στην ακολουθία Fibonacci.
Η γνώση του αριθμού φ και του χρυσού ορθογωνίου ανάγεται στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι βάσισαν πάνω τους το πιο γνωστό έργο τέχνης: ο Παρθενώνας είναι γεμάτος από χρυσά ορθογώνια. Οι μαθητές του μαθηματικού και φιλοσόφου Πυθαγόρα έφταναν στο σημείο να θεωρούν τη χρυσή αναλογία, θεόπνευστη.
Αργότερα ο Leonardo Da Vinci ζωγράφισε το πρόσωπο της Mona Lisa ώστε αυτό να χωράει τέλεια σε ένα χρυσό ορθογώνιο και δόμησε τον υπόλοιπο πίνακα γύρω από το πρόσωπο χωρίζοντάς τον επίσης σε χρυσά ορθογώνια.
Ο Mozart διαίρεσε μεγάλο αριθμό από τις σονάτες του σε δύο μέρη, η χρονική αναλογία των οποίων αντιστοιχεί στη χρυσή τομή, τον αριθμό φ, αν και υπάρχει σημαντική διχογνωμία για το κατά πόσο αυτό έγινε σκόπιμα. Πιο πρόσφατα ο Ούγγρος συνθέτης Bela Bartok και ο Γάλλος αρχιτέκτονας Le Corbusier χρησιμοποίησαν σκόπιμα τη χρυσή αναλογία στα έργα τους. Όμως ακόμα και ο χριστιανικός σταυρός αποτελείται από δύο κάθετες μεταξύ τους γραμμές με την αναλογία ανάμεσα στην κατακόρυφη και την οριζόντια να μην είναι άλλη από τον αριθμό φ.
Ακόμη και σήμερα η χρυσή αναλογία απαντάται σε πλήθος αντικείμενα φτιαγμένα από τον άνθρωπο. Αν θέλει κανείς να δει ένα χρυσό ορθογώνιο αρκεί να κοιτάξει μια πιστωτική κάρτα το σχήμα της οποίας είναι ακριβώς αυτό.
Οι πολυάριθμες εμφανίσεις της χρυσής αναλογίας, και των χρυσών ορθογωνίων στην τέχνη, είναι αντικείμενο συζητήσεων και ερευνών μεταξύ των ψυχολόγων για το κατά πόσο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χρυσό ορθογώνιο για παράδειγμα, ώς πιο όμορφο και αρμονικό σχήμα από οποιοδήποτε άλλο ορθογώνιο. Το 1995 ο καθηγητής Christopher Green του Πανεπιστημίου York στο Toronto, σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Perception παρουσιάζει τα αποτελέσματα μιας σειράς πειραμάτων που δεν έδειξαν κάποια μετρήσιμη προτίμηση για το χρυσό ορθογώνιο, δεν παραλείπει όμως να αναφέρει ότι αρκετοί άλλοι συνάδελφοί του έχουν αντίστοιχα δεδομένα που υποδηλώνουν ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή υπάρχει μια τέτοια τάση.
Πέρα όμως από τα επιστημονικά δεδομένα η χρυσή αναλογία, ο αριθμός φ, περιβάλλεται από ένα πέπλο μυστηρίου, κυρίως γιατί εντυπωσιακές προσεγγίσεις του απαντώνται, εντελώς απρόσμενα σε ένα σωρό μέρη στη φύση. Ακόμα και μια τομή του ανθρώπινου DNA φαίνεται να ενσωματώνεται άψογα σε ένα χρυσό δεκάγωνο. Η χρυσή αναλογία και τα σχήματα που σχετίζονται με αυτή συνεχίζουν να κινούν το ενδιαφέρον των μαθηματικών, αλλά και των απλών ανθρώπων.
Read more »

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ

Ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (1890-1937) είναι ο άνθρωπος που επηρέασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τη λογοτεχνία του Φανταστικού του 20ου αιώνα.

Σε όλα τα πεδία της μοντέρνας φαντασίας, είτε πρόκειται για λογοτεχνία υπερφυσικού τρόμου, είτε για επιστημονική φαντασία, είτε για επική ή ηρωική φαντασία, δεν υπάρχει ούτε ένας συγγραφέας που να μην έχει επηρεαστεί σε ένα ή πολλά επίπεδα, από το απίστευτο όραμα του.

Οι μεγάλοι και αναγνωρισμένοι Ώγκαστ Ντέρλεθ, Ρόμπερτ Μπλοχ, Κλαρκ 'Αστον Σμιθ, Ρόμπερτ Χάουαρντ, Φριτς Λάιμπερ, Μπράιαν Λάμλεϋ, Ράμσεϋ Κάμπελ, Φίλιπ Κ. Ντικ, Ρέη Μπράντμπερυ, Στήβεν Κινγκ, Κλάιβ Μπάρκερ, Ρόμπερτ 'Αντον Γουίλσον, Κέννεθ Γκραντ, Χόρχε Λουίς Μπόρχες -καθώς και μια ατελείωτη ακόμη σειρά συγγραφέων, που συνεχίζουν να δημιουργούν και είναι ακόμη πολύ νέοι για να τους γνωρίζουμε και να τους αναφέρουμε- έχουν «δανειστεί» και εξέλιξαν το όραμα που ο Λάβκραφτ δημιούργησε.

Αυτό το εφιαλτικό αλλά και τόσο εμπνευστικό «όραμα», που διαφαίνεται μέσα από όλα τα κείμενα του Λάβκραφτ, είναι αυτό που αργότερα ονομάστηκε από τον 'Ωγκαστ Ντέρλεθ «Μυθολογία Κθούλου» (Cthulhu Mythos).

Δεν πρόκειται για μια αυστηρά δομημένη μυθολογία, αλλά για κάποιες απλές παρατηρήσεις σ' ένα κοινό σεναριακό υπόβαθρο, που φαίνεται να συνδέει τις ιστορίες του Λάβκραφτ. Το όνομα της προέρχεται από το πλοκαμοφόρο εξωγήινο τέρας που ονειρεύεται και περιμένει στην βυθισμένη πόλη της R'lyeh, που είναι και η κύρια ιδέα του κλασικού πια αριστουργήματος του Λάβκραφτ "Το Κάλεσμα του Κθούλου" (The call of Cthulhu).

Για τους περισσότερους αναγνώστες, η Μυθολογία έχει σαν βασικό της χαρακτηριστικό μια σειρά από εξωγήινες οντότητες, που περιλαμβάνουν τον Γιογκ-Σοθώθ, τον Νυαρλαθοτέπ και τον ηλίθιο θεό Αζαζώθ, που ξαπλώνει στο κέντρο του Υπέρτατου Χάους «περικυκλωμένος από την βραδυκίνητη ορδή των ηλίθιων και άμορφων χορευτών του και υπνωτισμένος από το χαμηλό, μονότονο σφύριγμα ενός δαιμονικού φλάουτου, κρατημένου σε ανώνυμες οπλές».

Αυτό το πάνθεο των Εξώτερων θεών, που στη Μυθολογία Κθούλου ονομάζονται Μεγάλοι Παλαιοί, παραφυλάει στα όρια της δικιάς μας χωροχρονικής συνέχειας, και εισβάλλει στον κόσμο μας μέσα από «σχισίματα της πραγματικότητας», που προκαλούνται από παράξενες επιστημονικές μεθόδους, όνειρα και φριχτές τελετουργίες.

Ο ανοιχτόμυαλος μελετητής δεν θα παρατηρήσει μόνο την αξία της έμπνευσης όλων αυτών, αλλά και την ενδιαφέρουσα λογοτεχνική πρωτοτυπία τους. Τα διηγήματα που ακολούθησαν τη φόρμα του Καλέσματος, κατάφεραν να περιπλέξουν μέσα σ' αυτήν όλα τα διαφορετικά ρεύματα της φανταστικής λογοτεχνίας. Συνδύασαν την επιστημονική φαντασία, το είδος που δημιούργησε ο μεγάλος Λόρδος Ντάνσανυ και που ονομάστηκε αργότερα fantasy, τον υπερφυσικό τρόμο (supernatural horror), στον οποίο μεγαλούργησαν συγγραφείς όπως οι 'Αμπροουζ Μπηρς, Ρόμπερτ Τσέημπερς και Αλτζερνον Μπλάκγουντ, αλλά και το «αστυνομικό» μυθιστόρημα μυστηρίου και suspense, που δημιούργησε ο μεγάλος Έντγκαρ 'Αλαν Πόε. Ο μεγαλοφυής Λάβκραφτ κατάφερε να συνδυάσει όλα αυτά τα είδη -καθώς και δεκάδες άλλες ξέχωρες μέχρι τότε επιρροές- σε ένα πολύπλοκο καινούργιο δημιούργημα, που κανείς δεν ήξερε πώς να ονομάσει, γιατί ήταν εξαιρετικά σύνθετο για να μπει σε μια απλή κατηγορία, αλλά και πολύ συγκεκριμένο για να μην δημιουργήσει από μόνο του μια καινούργια. Έτσι κάποιοι -με πρώτο τον Ώγκαστ Ντέρλεθ- ονόμασαν το είδος «Μυθολογία Κθούλου», λόγω της έλλειψης καταλληλότερου ονόματος.

Στο βιογραφικό σημείωμα για τον Χ. Φ. Λάβκραφτ, που υπάρχει στο βιβλίο Κθούλου, ο Παντελής Γιαννουλάκης προσθέτει:

«Παρ' όλα αυτά, η Μυθολογία Κθούλου αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος από τα διηγήματα του Λάβκραφτ και -κατά την προσωπική μου γνώμη- είναι αμελητέα μπροστά στη σπουδαιότητα όλου του έργου του (συμπεριλαμβανομένης και της αλληλογραφίας του, της ποίησης και των δοκιμίων του). Μάλιστα, συχνά έγινε η αιτία να θεωρηθεί το έργο του "γραφικό", εξαιτίας κάποιων γραφικών λογοτεχνικών προσεγγίσεων που συχνά γίνονται σήμερα από πολλούς "θιασώτες" αυτής της νεο-μυθολογίας. Παρ' όλα αυτά, παραμένει ίσως το πιο σκοτεινό κεφάλαιο της Ιστορίας του Φανταστικού.

»Ο κύριος υπαίτιος για τη διάδοση του σχήματος της Μυθολογίας Κθούλου, ήταν ο συγγραφέας Ώγκαστ Ντέρλεθ (August Derleth, 1909-1971, Wisconsin USA), πιστός φίλος και μαθητής του Λάβκραφτ, ο οποίος, μετά το θάνατο του Χάουαρντ ίδρυσε το θρυλικό εκδοτικό οίκο Arkham House, αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στην έκδοση του έργου του Λάβκραφτ και των συγγραφέων του λαβκραφτικού κύκλου.

Ο Λάβκραφτ ήταν σχετικά άσημος όσο ζούσε (δημοσίευε τα διηγήματα του στο pulp περιοδικό Weird Tales και σε ερασιτεχνικά έντυπα της εποχής) και πέθανε μόνος και φτωχός.

Οφείλει τη μεταθανάτια αναγνώριση και διασημότητα του στην αφοσίωση του Ντέρλεθ, ο οποίος έκανε σκοπό της ζωής του να ολοκληρώσει ο ίδιος πολλά από τα ημιτελή διηγήματα του Λάβκραφτ και να κάνει ευρύτερα γνωστό το έργο του φίλου του και τον προσωπικό του κόσμο.

«Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι σε όσους από τους αναγνώστες της Λαβκραφτικής Παράδοσης δεν το έχουν υπ' όψιν τους: ο Λάβκραφτ και ο Ντέρλεθ δεν συναντήθηκαν ποτέ προσωπικά, παρά μόνο αλληλογρα-φούσαν (το ίδιο ισχύει και για τον Κλαρκ 'Αστον Σμιθ και τον Ρόμπερτ Χάουαρντ). Ο Ντέρλεθ είδε για πρώτη φορά τον Λάβκραφτ, νεκρό. Επίσης, ο Λάβκραφτ δεν αναφέρθηκε ποτέ στον τίτλο "Μυθολογία Κθούλου", ούτε θεωρούσε πως τα συγκεκριμένα διηγήματα του δημιουργούσαν ένα συγκεκριμένο μυθολογικό κύκλο. Ο όρος "Cthulhu Mythos" επινοήθηκε από τον Ντέρλεθ, μετά το θάνατο του Λάβκραφτ.»

Αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε τη «γραφικότητα» σε πολλούς από τους κακούς και άτεχνους μιμητές του Λάβκραφτ, αν προσπαθήσει κανείς να μελετήσει όλα τα μεγάλα αναπάντητα μυστήρια του κόσμου μας, θα ανακαλύψει πως η έμπνευση του έχει επηρεάσει τομείς που φαινομενικά δεν σχετίζονται καθόλου με τη λογοτεχνία του Φανταστικού. Η μοντέρνα συνωμοσιολογία, η φιλοσοφία του 20ου αιώνα, η αποκρυφιστική σκέψη, ο μαγικός ρεαλισμός, η έρευνα του παράξενου, η παραψυχολογία αλλά και η ψυχολογία η ίδια, πολλαπλά κινήματα εικαστικών, μουσικής, δεκάδες κινήματα underground και εκατοντάδες ακόμη πτυχές αυτού του παράξενου πράγματος που ονομάζεται 20ος αιώνας, έχουν όλα μέσα τους, σε μικρές ή μεγάλες δόσεις, κομμάτια από την παράξενη και απροσδιόριστης καταγωγής έμπνευση του. Δεν θα υπερβάλλω σε καμιά περίπτωση, αν ισχυριστώ πως από την οπτική μου γωνία, αναγνωρίζω τις ιδέες του Λάβκραφτ πίσω από οποιαδήποτε ενδιαφέρουσα «νοητική» κατασκευή των τελευταίων 30 ή 40 ετών, από τότε που ο συγγραφέας αυτός έλαβε την παγκόσμια αναγνώριση που του άξιζε.

Όπως λοιπόν είναι κατανοητό, σ' αυτόν εδώ τον πρόλογο δεν είναι δυνατόν να σας παρουσιάσω ολόκληρο το συνδυασμό μυστηρίων που κρύβονται πίσω από τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Εξάλλου, δεν πιστεύω σε καμιά περίπτωση πως αυτό το βιβλίο θα είναι το τελευταίο που θα διαβάσετε με επίκεντρο τον Λάβκραφτ, αλλά -αν δεν είστε ήδη ένας μελετητής του- είμαι σίγουρος πως θα παρασυρθείτε από αυτό για να μελετήσετε και να ερευνήσετε τη ζωή και τις εμπνεύσεις αυτού του τρομακτικά αινιγματικού συγγραφέα.

Ο Παντελής Γιαννουλάκης έχει δημοσιεύσει μια εμπεριστατωμένη βιογραφική μελέτη του -που είναι ταυτόχρονα και μια εμπνευσμένη αναζήτηση των πηγών και των εμπνεύσεων του μεγάλου συγγραφέα- στο βιβλίο Χ. Φ. Λάβκραφτ, "Ταξίδι στη Μοναξιά τον Χρόνου", ενώ μαζί με τον Παντελή, έχουμε κάνει μια πλήρη παρουσίαση της Μυθολογίας Κθούλου στο βιβλίο που ονομάσαμε απλά, Κθούλου.

Το δεύτερο ενδιαφέρον θέμα που πρέπει να έχει υπόψη του ο αναγνώστης του βιβλίου, είναι η παράξενη περίπτωση όχι του συγγραφέα, αλλά του ανθρώπου Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ.
Ήταν ένας ιδιαίτερα ταπεινός -αλλά ταυτόχρονα αριστοκρατικός- άνθρωπος, με τεράστιες ευαισθησίες, λεπτό χιούμορ, απύθμενη γνώση για όλες τις πτυχές της λογοτεχνίας. Δυστυχώς, ενώ ήταν μεγάλη ιδιοφυΐα σε δεκάδες τομείς, δεν είχε καμιά διάθεση να παίξει το επαγγελματικό παιχνίδι του «συγγραφέα». Δεν πίεσε ποτέ τις καταστάσεις για να κερδίσει χρήματα, δεν κυνήγησε ποτέ τη δημοσιότητα, ούτε τις ευκαιρίες. Ήταν ερωτευμένος με την συγγραφική, με έναν τρόπο απόλυτα γνήσιο, ήταν ο απόλυτος «ερασιτέχνης» δηλαδή «εραστής της τέχνης», και σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να την εκμεταλλευτεί για τους ταπεινούς σκοπούς ενός επαγγελματία, δηλαδή να ζήσει από αυτήν.

Έτσι, δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει «παραγωγικός» αλλά υπέγραψε στη διάρκεια της ζωής του ελάχιστα έργα. Επίσης, δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει «εμπορικός», αλλά έγραφε μονάχα για θέματα και ατμόσφαιρες που τον απασχολούσαν. Ελάχιστα διηγήματα του δημοσιεύτηκαν όσο αυτός ζούσε. Τα περισσότερα βρέθηκαν κλειδωμένα στα συρτάρια του, μισοτελειωμένα, χωρίς να τους έχουν γίνει ποτέ διορθώσεις και αναθεωρήσεις. Ακόμη κι έτσι όμως, σε κάθε έργο του κρύβεται ένας τεράστιος πλούτος ατμοσφαιρών, παράξενων ιδεών και φιλοσοφικών αναζητήσεων, που ανάλογος δεν συγκεντρώθηκε παρά από ελάχιστους άλλους ανθρώπους της ιστορίας.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι είμαστε ιδιαίτερα σκληροί -και πολλές φορές ανόητοι. 'Οταν μέσα από τις προσπάθειες δεκάδων φίλων και οπαδών του τα έργα του Λάβκραφτ είδαν τελικά το φως -και ενώ, όπως είπαμε, η έμπνευση του επηρέασε εκατοντάδες μεγάλους καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, συγγραφείς, φιλόσοφους- η στείρα ακαδημαϊκή λογοτεχνική κοινότητα απέρριψε αρχικά το Λάβκραφτ και δεν τον δέχτηκε σαν μεγάλο συγγραφέα, γιατί... τα κείμενα του είχαν λάθη. Αντί να αναγνωριστεί η σπανιότατη ικανότητα του στο χειρισμό και την κατασκευή λογοτεχνικών πραγματικοτήτων, κατηγορήθηκε πως χρησιμοποιούσε «υπερβολικά επίθετα». Αντί να αναγνωριστεί πως με τα διηγήματα του δημιουργούσε ένα καινούργιο μεγάλο ρεύμα, σχολιάστηκε πως έγραφε «ιστορίες με τέρατα». Και δυστυχώς, η αμερικάνικη εμπορική πραγματικότητα δεν βοήθησε καθόλου να διορθωθεί αυτή η αδικία. Οι άσχετοι πωλητές βιβλίων δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν στον Λάβκραφτ τίποτε παραπάνω από μια «ακατάσχετη τερατολογία», όπως ακριβώς δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τίποτε παραπάνω από «παιδικές ιστορίες» στα καταπληκτικά φιλοσοφικά παραμύθια του C. S. Lewis ή «ιστορίες με διαστημόπλοια και ρομπότ» στον μεταγενέστερο μεγάλο Φίλιπ Ντικ.

Αλλά τελικά, όπως συμβαίνει πάντοτε, οι σημαντικοί άνθρωποι αναγνωρίζονται μόνο μετά το θάνατο τους. Ίσως επειδή ο Χ. Φ. Λάβκραφτ ήταν πολύ μεγαλύτερος από ότι μπορούσαν να καταλάβουν οι σύγχρονοι του, ακόμη και αφού πέθανε άργησε να αναγνωριστεί.

Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 50 χρόνια(!) από το θάνατο του για να φτάσει το έργο του στην Ελλάδα, και έπρεπε πρώτα να «εγκλιματιστούμε» στην νέα εποχή της σχεδόν μαγικής τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης, για να καταλάβουμε τι περίπου υπαινισσόταν ο άνθρωπος αυτός στα διηγήματα του. Και μη νομίσετε φυσικά πως σήμερα είναι απόλυτα κατανοητό σε όλους το βάθος του οράματος του. Κανείς δεν είναι σίγουρος αν αυτά που κάποιοι απορρίπτουν σαν «αποκρυφιστικά γαρνιρίσματα» στα κείμενα του -αφού δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε- είναι ή δεν είναι σημαντικές ιδέες που απλώς δεν έχουμε τα κλειδιά για να ξεκλειδώσουμε.

Σκεφτείτε πως ο Λάβκραφτ μιλούσε το 1930 για υπερδιάστημα και χωροχρόνο, για τετραδιάστατες γεωμετρίες και νοητικές οντότητες, για μακρινούς πλανήτες σε άλλα ηλιακά συστήματα και όντα που η βιολογία τους βασίζεται σε αρχές τελείως διαφορετικές από αυτές της δικής μας βιολογίας. Την ίδια εποχή, ενώ η επιστημονική γνώση αυτών των πραγμάτων ήταν μεν υπαρκτή, ελάχιστοι υποψιάζονταν πως ο χώρος και ο χρόνος είναι σχετικά και όχι απόλυτα, πως υπάρχει κάτι πέρα από τον πλανήτη μας, πως τα μαθηματικά μελετούν διαστάσεις πέρα από τις τέσσερις γνωστές. Αν και νομίζουμε πως σήμερα η άγνοια έχει πλέον μειωθεί, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να φανταστούν τι σημαίνουν όλα αυτά.

Όσοι έχετε υπόψη σας το συνολικό έργο που είναι υπογεγραμμένο από τον Λάβκραφτ, σίγουρα θα έχετε την απορία, πώς ένας άνθρωπος που κινήθηκε τόσο ταπεινά όσο ο συγγραφέας αυτός, κατόρθωσε να επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό. Τα άπαντα του (που δημοσιεύτηκαν από τον εκδοτικό οίκο Arkham House, που ίδρυσε ο στενός αλληλογράφος και φίλος του Λάβκραφτ, συγγραφέας Ώγκαστ Ντέρλεθ) σχημάτιζαν μετά βίας τρία βιβλία μέσου μεγέθους. Αλλά, όπως αργότερα ανακαλύφθηκε, ο Λάβκραφτ είχε γράψει και δεκάδες άλλα διηγήματα και κείμενα, τα οποία, πολύ απλά, δεν υπέγραφε ο ίδιος. Ο Λάβκραφτ για να επιβιώσει, εργάστηκε σαν «ghost-writers», σαν συγγραφέας-φάντασμα, που για ελάχιστα χρήματα έγραφε διηγήματα για λογαριασμό άλλων. Ο Παντελής Γιαννουλάκης, περιγράφει πολύ αναλυτικά όλη αυτή την παράξενη κατάσταση στο βιβλίο του Χ. Φ. Λάβκραφτ, Ταξίδι στη Μοναξιά τον Χρόνου:

«Γύρω στο 1918-19, ο Χάουαρντ ανακάλυψε ότι κάποιοι από τους συναδέλφους του στην Ένωση Ερασιτεχνικού Τύπου και κάποιοι ανταποκριτές του, ευχαρίστως θα τον πλήρωναν για να διορθώνει, να επιμελείται και να διασκευάζει τα γραπτά τους (για να κάνει revisions). Οι φίλοι του τον παρότρυναν να ακολουθήσει την καριέρα του συγγραφικού επιμελητή. Φυσικά, οι αμοιβές ήταν πενιχρές, αλλά τουλάχιστον ο Χάουαρντ θα δούλευε στο στοιχείο του. Μέχρι τότε, είχε δοκιμάσει το συγγραφικό ταλέντο του γράφοντας πολλά ποιήματα και δοκίμια, άρθρα και αναλύσεις, και είχε ήδη γράψει (μέχρι το 1919) μερικά αξιόλογα διηγήματα:

Ο Αλχημιστής (The Alchemist), Το Κτήνος Μέσα στη Σπηλιά (The Beast in Cave), Ντάγκον (Dagon), ο Τύμβος (The Tomb)), Πολάρις (Polaris), Πέρα από το Τείχος τον Ύπνου (Beyond the Wall of Sleep), Το Λευκό Καράβι (The White Ship), Η Καταδίκη που Ήρθε στη Σαρνάθ (The Doom that Came to Sarmath), Η Αναφορά τον Ράντολφ Κάρτερ (The Statement fo Randolph Carter).

» Ετσι, για να κερδίσει όσο μπορούσε τα προς το ζην, ο Λάβκραφτ έγινε "ghost-writer", ένας συγγραφέας-φάντασμα, που έγραφε και επιμε-λούνταν κείμενα στα οποία θα έμπαιναν οι υπογραφές άλλων.

Για όλη την υπόλοιπη ζωή του, υπολογίζω ότι τα 3/5 του εισοδήματος του προερχόταν από τέτοιου είδους εργασίες, το 1/5 από βοήθειες των συγγενών του (και αργότερα της γυναίκας του και κάποιων στενών φίλων) και μονάχα το υπόλοιπο 1/5 προερχόταν από τις σποραδικές δημοσιεύσεις των διηγημάτων του, κυρίως στο λογοτεχνικό περιοδικό Weird Tales.

»Ένα μεγάλο μέρος της εργασίας του με τις επιμέλειες και τα revisions, αποτελούνταν απλά από διορθώσεις ορθογραφικών λαθών, συντακτικού και γραμματικής, αλλά και κάποια βελτίωση του ύφους του γραπτού. Αλλά πολλές φορές, όταν μια ιστορία κάποιου πελάτη του ερέθιζε τη φαντασία του Χάουαρντ, ξανάγραφε όλο το κείμενο, χρησιμοποιώντας περισσότερο δικές του ιδέες, παρά τις αρχικές του συγγραφέα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί να του δίνουν απλώς μερικές ιδέες τους σε μορφή πρόχειρων σημειώσεων, κι ο Λάβκραφτ να γράφει το έργο, το οποίο τελικά υπέγραφαν αυτοί ως δικό τους δημιούργημα. Σε άλλες περιπτώσεις, μέσω αλληλογραφίας, ο Λάβκραφτ τους έδινε δικές του ιδέες, αυτοί έγραφαν ένα σκαρίφημα, και έπειτα ο Χάουαρντ το διόρθωνε και το τελειοποιούσε για λογαριασμό τους. Καθώς απεχθανόταν τις εμπορικές συναλλαγές και είχε ελάχιστη συνείδηση της αληθινής αξίας του ταλέντου και των γνώσεων του, χρέωνε τους "πελάτες" του με τιμές κατά πολύ κατώτερες από τις συνηθισμένες της αγοράς.

»Σε μια λίστα του 1933, σημειώνει τιμές που δείχνουν ότι για την πλήρη επιμέλεια κέρδιζε μισό δολάριο για χίλιες λέξεις, ενάμισι δολάριο για πάνω από πέντε χιλιάδες λέξεις με αύξηση είκοσι σεντς ανά χίλιες λέξεις, ενώ για ένα πλήρες ghost-writing χρέωνε δύο δολάρια τη σελίδα. Φυσικά, οι τιμές είναι εξευτελιστικές, σχεδόν προσβλητικές, ακόμη και για εκείνη την εποχή. Και το αστείο είναι ότι σπάνια κατάφερνε να πληρωθεί ακόμη και τις τιμές αυτής της λίστας.

Ένα μικρό χαρακτηριστικό παράδειγμα της αισχρής εκμετάλλευσης που γινόταν εις βάρος αυτού του φτωχού μοναχικού συγγραφέα, είναι το πλήρες revision που έκανε για τον επίδοξο συγγραφέα Αντόλφ ντε Κάστρο, στη νουβέλα του "Ο Τελευταίος Εκτελεστής" (The Last Executioner), δεκαοκτώ χιλιάδων λέξεων, την οποία ο Λάβκραφτ ξανάγραψε εξ ολοκλήρου, κερδίζοντας δεκαπέντε δολάρια. Ο ντε Κάστρο πούλησε την ιστορία στο Weird Tales για διακόσια είκοσι δολάρια!

«Γενικά, ο Λάβκραφτ ήταν πολύ καλός στη δουλειά του, πολύ συνεπής και υπερβολικά εργατικός, αλλά και τελείως αγαθός, σχεδόν θεωρούσε ότι οι άλλοι του έκαναν χάρη που τον μίσθωναν. Με το ζόρι τα έβγαζε πέρα, και συχνά αντιμετώπιζε προβλήματα για να πληρωθεί ακόμη και τις πενιχρές αμοιβές του, τις οποίες πολλές φορές του τις καθυστερούσαν, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που δεν τον πλήρωναν καν. Φυσικά, αυτός τους τα χάριζε. Μερικές φορές μάλιστα, έστελνε πίσω κάποια τσεκ, όταν θεωρούσε ότι δεν είχε εργαστεί αρκετά για κάποια αμοιβή κι ότι δεν του άξιζαν!

Όταν μία από τις τελευταίες πελάτισσες του τον είχε ρωτήσει πόσα θα της χρέωνε για μια μεγάλη εργασία, αυτός της είχε απαντήσει ότι μπορούσε να του πληρώσει ό,τι είχε ευχαρίστηση. Ο ίδιος έλεγε στους φίλους του ότι θα ήταν ευτυχισμένος αν κατάφερνε να κερδίζει δεκαπέντε δολάρια την εβδομάδα και πως αυτά του ήταν αρκετά. Περηφανευόταν ότι είχε καταφέρει να μειώσει τα έξοδα για φαγητό σε ενάμισι δολάριο την εβδομάδα(!!!), για να μπορεί να αγοράζει βιβλία και να κάνει κάποιες οικονομίες για τα ταξίδια του και για γραμματόσημα.

»Ο Ντέηβιντ Βαν Μπους, ένας από τους πρώτους πελάτες του Λάβκραφτ, παρέμεινε μία από τις βασικές πηγές εισοδήματος του για μία δεκαετία. Ο Μπους ήταν ομιλητής (έδινε διαλέξεις σε περιοδείες), «μαγνητικός θεραπευτής» και συγγραφέας μικρών βιβλίων που κοροϊδεύουν τον κόσμο, του στυλ "Πώς να Διαβάζετε τη Σκέψη των 'Αλλων", "Μάθετε τη Γλώσσα του Πρόσωπου και των Κινήσεων", "Πώς να Γίνετε Καλύτεροι στο Σεξ", "Πρακτική Ψυχολογία και Μάρκετινγκ", "Επιστημονικός Τρόπος Ζωής", "Ανάλυση Χαρακτήρων", "Το Μυστικό της Ευτυχίας", "Προσευχή και θεραπεία", "Μιλήστε με το Θεό", και άλλα παρόμοια.

Ο Μπους ήταν ένας κοντόχοντρος φαφλατάς τσαρλατάνος, με "μαγνητική γοητεία στο βλέμμα" και ψευδο-επιστημονική συμπεριφορά, είχε ακόμη και ποιητικές φιλοδοξίες, χωρίς ίχνος ποιητικού ταλέντου. Ο Λάβκραφτ εξοργιζόταν μαζί του, κυριολεκτικά τον μισούσε, και αηδίαζε που δούλευε για λογαριασμό του, αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί τη δουλειά, γιατί ο Μπους ήταν από τους ελάχιστους καλοπληρωτές. Αλλά, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τα κείμενα που έδινε στον Χάουαρντ για επιμέλεια και διασκευή:

» "Η μεγαλοφυία συνίσταται στο να συλλέγεις το πιπέρι σου. Κάθε άνθρωπος έχει μια ορισμένη ποσότητα πιπέρι στον οργανισμό του. Ναι, έχεις. Τα σκουλήκια σε τρώνε, αν δεν έχεις πιπέρι στο σύστημα σου. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι δεν έχεις πιπέρι κι ότι σε τρώει το σαράκι, παρ' όλα αυτά έχεις μια ευκαιρία για να συλλέξεις όσο πιπέρι σου απομένει..." »

Ο Μπους έστειλε ένα "μαγνητικό" ποίημα στον Λάβκραφτ για να το διορθώσει:

Μην έχεις φάτσα κατσούφα και σουφρωμένη
Μοιάζεις σαν μπαμπουίνος, ναι
Πετά ένα χαμόγελο πάνω στο πηγούνι
όπως αυτό που έχει το φεγγάρι.
Κι έτσι με το χαμόγελο να ρίχνεις κάθ' εχθρό
δώσ' τα όλα, ναι, με προσόν, και τίναξέ τους στον αέρα!...

»Ο Χάουαρντ του το ξανάγραψε, μεταλλάσσοντας το κάπως έτσι:

Σκυθρωπό μην αφήνεις το πρόσωπο σου
μακριά το κτήνος δίωξε απ' τον καθρέφτη
κι ένα χαμόγελο ζωγράφισε στα χείλη
μέσα στη νύχτα όπως αυτό τον φεγγαριού.

Κι έτσι να χαμογελάς μπροστά στον εχθρό στις μάχες της ζωής
γενναία να βαδίζεις και για την αρετή να πολεμάς...

»Το 1921, έπειτα από τρία χρόνια ghost-writing για τον Μπους, ο Λάβκραφτ άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα στους φίλους του ότι είχε αρχίσει να νιώθει "σαν βάλτος γεμάτος αηδιαστικές ανοησίες από τα απορρίμματα αυτού του απερίγραπτου ανθρώπινου τερατουργήματος που λέγεται Μπους..." (Κι αυτό ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να πει ο Χάουαρντ για έναν άνθρωπο, ξεπερνώντας βλάσφημα την ψύχραιμη ευγένεια του). »

Κατά την ίδια περίοδο, ο Λάβκραφτ ξανάγραψε δύο διηγήματα για λογαριασμό μιας πελάτισσας του, ερασιτέχνισσας ποιήτριας, της Γουίνιφρεντ Βιρτζίνια Τζάκσον, ή μάλλον, είχαν μια συγγραφική συνεργασία, γιατί αμφιβάλλω αν της πήρε Χρήματα, αφού την έβλεπε πολύ φιλικά, και απ' ότι φαίνεται ερωτικά. (Πολλά έχουν ειπωθεί για κάποιο αθώο ερωτικό ειδύλλιο που ίσως παίχτηκε μεταξύ τους). Και οι δύο ιστορίες εμφανίστηκαν σε διάφορα ερασιτεχνικά περιοδικά με τα ψευδώνυμα Λιούις Τέομπαλντ Τζούνιορ και Ελιζαμπώ Νέβιλ Μπέρκλεϋ. Σήμερα πλέον, θεωρούνται ως έργα του Χ. Φ. Λάβκραφτ.»

Τα διηγήματα που ο Λάβκραφτ έγραψε με άλλους όσο ζούσε ονομάστηκαν «συνεργασίες», άσχετα αν το όνομα του δηλωνόταν ή όχι στον τίτλο τους. Σε πολλά συγκεκριμένα διηγήματα μάλιστα (όπως π. χ. στο Έρπον Χάος αυτού του βιβλίου, που υποτίθεται πως το έγραψε μαζί με την Γουίνιφρεντ Τζάκσον), οι ακαδημαϊκοί μελετητές δεν αναγνωρίζουν ούτε μια πρόταση που να γράφτηκε από κάποιον άλλο πέρα από τον Λάβκραφτ.

Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η περίφημη «συνεισφορά» της Τζάκσον στο διήγημα, και πολλοί αξιόλογοι μελετητές, όπως ο S. T. Joshi, ισχυρίζονται πως η Τζάκσον δεν πρόσθεσε ούτε μια λέξη, αλλά ο Λάβκραφτ θέλησε απλώς να της το αφιερώσει, προσθέτοντας το ψευδώνυμο της δίπλα στο δικό του.

Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην καταπληκτική μίνι-νουβέλα "Ο Λόφος", ο Λάβκραφτ βασίστηκε σε μια απλή ιδέα της υπογράφοντος συγγραφέα (σ' αυτή την περίπτωση της Ζήλια Μπίσοπ) και έγραψε ο ίδιος ολόκληρο το διήγημα. Έτσι, ο "Λόφος" συμβαδίζει απόλυτα με τα δικά του υπογεγραμμένα διηγήματα, που όπως είπαμε, ήταν τότε σχεδόν όλα άγνωστα, αδημοσίευτα και κλειδωμένα στο συρτάρι του.

Ο Ώγκαστ Ντέρλεθ και ο Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ προσπάθησαν μετά το θάνατο του να μειώσουν το μέγεθος τους και να επεξεργαστούν κάποια από αυτά τα διηγήματα, με σκοπό να τα δημοσιεύσουν στο Weird Tales, αλλά στο βιβλίο που κρατάτε βρίσκονται οι αρχικές, πρωτότυπες εκδόσεις, που ανακαλύφθηκαν ανάμεσα στα υπάρχοντα του Λάβκραφτ, γραμμένες από το χέρι του.
Πολλά από τα έργα του Λάβκραφτ αναγνωρίστηκαν από τις αναφορές που έκανε ο ίδιος και οι αλληλογράφοι του σ' αυτά, καθώς η αλληλογραφία τους ήταν πολύ περιεκτική σε σχετικές λεπτομέρειες. Όσο για τους υπογράφοντες συγγραφείς, οι περισσότεροι παραδέχτηκαν πως ο Λάβκραφτ ήταν αυτός που έγραψε πραγματικά τα κείμενα, κάτι που η λογοτεχνική ανάλυση επίσης απέδειξε.

Παρ' όλα αυτά υπάρχουν πιθανότατα εκατοντάδες διηγήματα του Λάβκραφτ που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη. Ίσως ο Λάβκραφτ να έχει γράψει ακόμη τα διηγήματα δεκάδων άγνωστων και γνωστών συγγραφέων. Οι αλλαγές όμως που πιθανόν να έγιναν στα κείμενα από τους συγγραφείς αυτούς, δυσκολεύει τον έργο της αναγνώρισης τους ως έργα του Λάβκραφτ. Η Terra Nova έχει δεκάδες άγνωστα διηγήματα του Λάβκραφτ, πέρα από αυτά που περιέχονται μέσα σε αυτό το βιβλίο, τα οποία είναι αναγνωρισμένα από τη διεθνή κοινότητα σαν δικά του. Φυσικά, έχουμε σκοπό να τα δημοσιεύσουμε όλα, στα επόμενα βιβλία που θα εκδοθούν στο μέλλον.

Μετά τον πρόωρο θάνατο του Λάβκραφτ, οι φίλοι και συνεργάτες του θεώρησαν υποχρέωση τους να συνεχίσουν το έργο του και να τελειώσουν τα διηγήματα του που είχαν μείνει ασυμπλήρωτα.
Ο Λάβκραφτ για ακόμη μια φορά έγινε ουγγραφέας-φάντασμα, αλλά αυτή τη φορά σαν πραγματικό φάντασμα... Οι φίλοι του προσπάθησαν να «επικοινωνήσουν πνευματικά μαζί του», να μείνουν πιστοί στο πνεύμα του και να αποδώσουν αυτό που γνώριζαν πως ήθελε να γράψει ο Λάβκραφτ.

Ειδικά ο Ντέρλεθ, με απόλυτο σεβασμό στο πνεύμα του χαμένου φίλου του, προσπάθησε να συμπληρώσει όλα τα ανολοκλήρωτα διηγήματα του. Αυτά τα διηγήματα ονομάστηκαν «αναθεωρήσεις» ή «συνεργασίες μετά το θάνατο». Το αν τα κατάφερε καλά ή όχι, είναι ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, θέμα για πολλές διαφωνίες και συζητήσεις. Αλλά όλοι πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως ο Ντέρλεθ είχε πραγματικά σκοπό να διατηρήσει τη μνήμη του αγαπημένου του δάσκαλου και φίλου.

Σε κάθε περίπτωση, ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου πρέπει να έχει τη βεβαιότητα πως τα κείμενα που διαβάζει, είναι γραμμένα από τον Λάβκραφτ στο μεγαλύτερο μέρος τους. Ακόμη και στις περιπτώσεις που είναι «μετά θάνατον αναθεωρήσεις» είναι τόσο ποτισμένα από το πνεύμα του πραγματικού δημιουργού τους, από το όραμα του και την τεχνική του, που ανήκουν όντως σε αυτόν.

Ο Ώγκαστ Ντέρλεθ, για τις δικές του συνεισφορές -που μπορούμε να πούμε πως είναι οι μόνες στις οποίες ο όγκος της πρωτότυπης γραφής του Λάβκραφτ είναι ίσος ή μικρότερος από το τελικό μέγεθος του διηγήματος- γράφει: «Οι καλύτερες από αυτές τις ιστορίες είναι σίγουρα αρκετά καλές για να σταθούν ανάμεσα στις ιστορίες του Λάβκραφτ -και γιατί όχι;- αφού αυτός έγραψε το κύριο μέρος από ό,τι είναι αξιομνημόνευτο σ' αυτές!»...





Πηγη:H Εισαγωγή του Λουκά Καβακόπουλου
Read more »

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Ιππότες του τάγματος του Ναού (Ναΐτες)

Το 1118, είκοσι περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ από τον Γοδεφρίδο ντε Μπουγιόν (Godfrey de Boullion), ο Κόμης Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) ευγενής από την Καμπανία και ο Ιππότης Γοδεφρίδος ντε Σαίντ Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer), που είχαν χειροτονηθεί Αυγουστιανοί μοναχοί, έφθασαν στους Αγίους Τόπους και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τα ερείπια του Ναού του Σολομώντος, όπου τους επέτρεψε να μείνουν ο τότε Βασιλιάς των Ιεροσολύμων Βαλδουίνος ο Β΄ (Baldwin II of Jerusalem). Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή ιδιότητα: μοναστική και στρατιωτική για να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές, που επισκέπτονταν εκείνη την εποχή τους Αγίους Τόπους, και συγκεκριμένα την ευαίσθητη περιοχή απο το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα μέχρι την Ιερουσαλήμ. ( Φαράγγι του Σατώ Πελερίν-Chateau Pelerin). Επειδή εγκαταστάθηκαν γύρω απο τον ναό του Σολομώντος, ονομάσθηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού. Σε λίγο προστέθηκαν και άλλοι 7 Ιππότες. Επειδή στην αρχή αυτοί οι Ιππότες - Μοναχοί ήταν πολύ πτωχοί, ίππευαν ανα δύο σε ένα άλογο. Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε στην σφραγίδα-σύμβολο των Ναϊτών. Οι δύο ιδρυτές είχαν λάβει το χρίσμα απο τον Πατριάρχη Θεόκλητο, που ήταν Βυζαντινός άγιος, απόγονος του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Για τον λόγο αυτό αποδόθηκε στους Ναϊτες μία Ιωαννιστική Διδασκαλία. Φαίνεται ότι στην πραγματικότητα, ο Θεόκλητος εγκαταστάθηκε στο πέρασμα και εκεί ήλθαν οι δύο Ιππότες, όπου τους μύησε. Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής: -Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) -Γοδεφρίδος ντε Σεντ-Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer) -Αρσαμπώ ντε Σεντ-Ενιάν (Archambaud of Saint-Aignan) -Παγιάν ντε Μοντιντιέ (Payen of Montidier) -Τζεφρέ Μπισσώ (Geoffrey Bissot) -Ροσσάλ ή Ρολάντ (Rossal ή Roland) -Aντριου ντε Μοντμπαρ (Andrew of Montbard) -Γκοντμάρ (Gondemare) -Γκοντφρουά (Godfroi) Οι ιππότες αυτοί, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ, ενώνονται με τους 3 κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον όρκο για προστασία των προσκυνητών, παρουσία του Πατριάρχη. Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνα του Τάγματος των Ναϊτών, των " Φτωχών Ιπποτών του Χριστού ". Στα πρώτα τους βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μίας απο τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής: του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ (Saint Bernard of Clairvaux), επικεφαλής του Μοναχικού Κισκερκιανού Τάγματος ( για τον οποίο λέγεται, ότι είχε μυηθεί στις Μυστικές Διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας). Ο άγιος Βερνάρδος, γύρω στο 1127, έπεισε τον Πάπα Ονώριο τον Β΄ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας, στο Τάγμα του Ναού. Έτσι το Συμβούλιο της Καθολικής Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στην Τρουάγ (Troyes) της Γαλλίας υπό την προεδρία του καρδινάλιου Matthew και του επισκόπου Albano, ενέκρινε το Καταστατικό του Νέου Τάγματος αποτελούμενο από 65 άρθρα. Οι Ναΐτες είχαν έτσι και επίσημη παπική αναγνώριση και εκκλησιαστική υπόσταση. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η πολεμική κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών ήταν: "Όχι για μας Κύριε, όχι για μας, αλλά για την Δόξα του Ονόματός Σου." (Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam). Οι Ναΐτες, είχαν δύο λάβαρα: Το λάβαρο της ειρήνης που είχε σχέση με την προσπάθεια δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας , Λευκό με κόκκινο σταυρό στη μέση. Το λάβαρο του πολέμου (Beauceant), που είχε σχέση με τον εσωτερικό πόλεμο, ήταν μισό λευκό μισό μαύρο (άλλες φορές χωρισμένο οριζόντια και σπανιότερα κάθετα) με κόκκινο σταυρό. Το Τάγμα του Ναού, έγινε σιγά-σιγά υπολογίσιμη δύναμη τόσο στην Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη. Η επιρροή και ο πλούτος του αυξανόταν συνεχώς όσο διαρκούσαν οι Σταυροφορίες. Πολλοί νέοι από αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης, εντάσσονταν στους Ναΐτες προτιμώντας την ασκητική ζωή του πολεμιστή-μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Τον 12ο αιώνα οι Ναΐτες ήταν πανίσχυροι και πολύ πλούσιοι. Σε ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του Μεσαίωνα εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα με τα οποία έδιναν εντολή ο ένας στον άλλο να πληρώσουν το διακινούμενο ποσό στον παραλήπτη του. Οι Ναΐτες ήταν λοιπόν οι εφευρέτες της επιταγής. Το Τάγμα του Ναού έγινε πολύ πλούσιο και άρχισε να δανείζει χρήματα σε ευγενείς και βασιλείς, που βρέθηκαν χρεωμένοι στους (πένητες) Ιππότες, γεγονός όμως που αύξησε τη δυσαρέσκεια απέναντί τους. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα, το τελευταίο οχυρό των χριστιανών στους Αγίους Τόπους. Οι Ναΐτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμής τους από την Παλαιστίνη στη Γαλλία, όπου ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Δ', γνωστός σαν Φίλιππος ο Ωραίος, χρεωμένος στους Ναΐτες και ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους και τη μεγάλη περιουσία τους, συνεργαζόμενος με τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη Ε΄, αποφάσισε να καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να πάρει τους θησαυρούς του. Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναΐτες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους. Συνελήφθηκαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία και καταδικάσθηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες ιεροεξεταστικές δίκες. Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος, Jacques de Μolay (που στις 20 Απριλίου του 1292 είχε εκλεγεί ως ο 23ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ναϊτών), φυλακίσθηκε και αργότερα μετά από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της Γαλλίας, κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου 1314. Μόλις άναψαν οι φωτιές, ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναϊτών είπε τα εξής στο συγκεντρωμένο πλήθος: " Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μία άδικη απόφαση αλλά στον ουρανό υπάρχει ένα δικαστήριο, όπου καταφεύγουν οι αδύναμοι. Σε αυτό το δικαστήριο καλώ μέσα σε 40 ημέρες τον Ποντίφικα. Τον βασιλιά, τον καλώ να παρουσιαστεί στο δικαστήριο μέσα σε ένα χρόνο ". Πράγματι, ο πάπας Κλήμης Ε΄ προσβλήθηκε από μία παράξενη ασθένεια και πέθανε στις 20 Απριλίου 1314, Ο βασιλιάς κατέρρευσε πριν περάσει χρόνος και πέθανε μέσα σε φριχτούς πόνους. Οι Ιππότες του Ναού, Πολεμιστές, Ιππότες, Μοναχοί, εκτός από τη φύλαξη των ιερών δρόμων είχαν μία άλλη πιο θαυμάσια αποστολή: να φυλάξουν τις αρετές μέσα στην ανθρώπινη καρδιά και να προσπαθήσουν να αναστηλώσουν ένα κόσμο, που να είναι ένας πνευματικός Ναός για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου.
Read more »

Share